Herkese kocaman bir Eyvallah
Neden böylesin demeyin:
Mesela ben hiç annemin elini tutup gitmedim okula, babam hiç taşıyamadı çantamı...
Yorulmak, yolda kalmak gibi bir şamsım yoktu benim...
Kimse halimi sormadan iyi değilsin biliyorum demedi, yada ben anlatmadan anlamadı derdimi...
Sonra neden yenilmiyorsun diye sordular, ben en çok çocukluğuma yenildim artık nasıl kaybedebilirim...
Ben kendimi kaybettim daha kimi kaybede bilirim...
Gömdüğüm hayallerime çok ağladım şimdi hangi kabirde göz yaşı dökerim...
Sorular sormayın bana ben hiçbir cümleye artık cevap değilim...
🖤
Canım Öğretmenime,
Nereden başlasam bilemiyorum. Ansızın geldi bize veda edişinin haberi... Arkadaşım bana yine başka bir öğretmenimin paylaştığı hikayeyi attı. Şöyle yazıyordu: "Canım arkadaşım, can dostum boşanma aşamasındaki eşi tarafından katledildi!" Kanım dondu. Sonra arkadaşıma "O fotoğraftaki Saadet hoca değil mi?" dedim. Arkadaşım
Sayfa 209Kitabı okuyor
Yok vallahi oluru yok
Bir sakinleşse
Üç dakika bana güvense
Sonra saygılı olsa ona elini uzatanlara
Sonra bilse ve yine güvense onu hiçbir kaosta yalnız bırakmyacağımı
Nankör olmasa mesela
Mesela sınırı olsa
Küçük düşürmese başkasının yanında
Ya da evet dese başını öne eğdim pişmanım
Al sana teslim oldum sevdiğim
Duaya başladım mesela dese
Namaza patladım dese
Artık bir inancım bir değerim var dese
Bu artık bu taşa yapıyorum dese
O taşın yanında sussa
Ben de bileceğim ki sevdiğimin artık bir durağı var bir sınırı var
Ne zaman zora girsek oraya varıyor
Oranın yüzü suyu hürmetine sakinleşir öyle döneriz
Ah ah ne güzel rüyalar değil mi
Ne güzel dualar
Olduğum yerde olmak istemiyorum ama olduğum yerden çıkıp gidemiyorum da. Şu an yaşadığım her şey o günlerin aynısı. Evde olmak istemiyorum, ama her akşam eve dönüyorum. İşte olmak istemiyorum ama her gün işe gidiyorum. Bir şey beni hep dışarıya çekiyor. Hiçbir yere ait hissedemiyorum kendimi. Hiçbir eve, hiçbir aileye, hiçbir topluluğa. Hiç arkadaş grubum olmadı benim mesela. Bir futbol takımı tutmadım. Bir siyasi partiyi desteklemedim. Bir derneğin, bir hayır kurumunun üyesi değilim. Bir memleketim yok, oralı hissetmiyorum. Apartman toplantılarına bile gitmedim, o apartman beni ilgilendirmiyor, oraya ait değilim. Sadece orada oturuyorum. Ve ben bu hali armut ağacının tepesinden beri üstümde taşıyorum.
Sayfa 120Kitabı okudu
Çok enteresan birine dönüştüm yaş aldıkça… Önceleri çok da ilgimi çekmeyen ne varsa meraklısı oldum…
Gözüme, kaşıma, üstüme, başıma, saçıma, tenime gösterdiğim özeni beynimin işleyişi, kalbimin ne hissettiği hatta karaciğerime neyin iyi geldiği aldı…
Cildin dışını parlatmanın en güzel yolunun gülümsemek, onun da ancak gülüp geçebilmekle mümkün
Turgut Uyar'a ait sanılan Palyaço şiiri
kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde
kaç kilo çekerdi yalnızlık
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının
belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk
hep ağlamaklı olurduk gülünecek halimize
Ben ilk defa neyi yazdım? Mesela İslâm'da kimya tarihini ilk defa ben yazdım. Kimya tarihi daha önce yazılmamıştı. İslâm botanik tarihi yazılmamıştı. İlk defa onu ben yazdım. Tıp tarihi diye bir şey yazılmıştı ama zooloji tarihini de ilk defa ben yazdım. 4. ciltte şu sonuca ulaştım: Müslümanlar kimya tarihi bakımından modern kimyanın temelini atmışlar. Bu muazzam bir şeydir.
Sayfa 95Kitabı okuyor
Mesela herkes gülerken sen çatık kaşlarla otursan ben yinede senin o güzel yüzüne bakarım
Yakamoz& Papatya -10
"Papatya: Bir gün gidersem buralardan, ne yaparsın? Yakamoz, böyle hiç haber vermeden, apansız...
Sensizliğe sığınırım, papatya.
Papatya:nasıl yani?
Bir gün olur da kaybedersem seni, bu şehir bir garip Yakamoz'un yıkıldığı yer olur papatyam; kilitlerle dolu kalbimi, tek bir anahtarla açan sen gidersen, yokluğunda bu kalbi bir daha kimse açamaz. Öylesine yer etti ki şu yaralı gönlümde bir tebessüm edişin, bana tüm acılarımı unutturuverir. Hiçbir şey eskisi gibi gelmez gözüme gayrı. Gökyüzüne bakınca seni hatırlamam, mesela, yada bir çiçek görünce acaba bu da hangi aşığın tesellisi olacak diye düşünmem asla. Sabahlarım bir tuhaflaşır, artık uyanmak istemem rüyalardan. Bilirim seni bir daha göremeyeceğimi, suratsız bir adam olurum mesela, eski yakamoz mumla aranır etrafta tüm gün, çatık kaş, duygusuz bir suratla gezer dururum dört bir yanda. Yanlış anlama sakın, bu sinirim sana değil.
Benim tüm öfkem kendimedir, papatya; kendime en çok kendime kızarım. Ben nasıl yaşamışım böyle duygusuz, mantık harici hiçbir şey bilmeyen, kalpsiz bir adam olarak. Nasıl bilememişim seni gördüğüm günlerin nimetini, nasıl görememişim o sıradan gelen günlerin saçtığı muhteşemliği. Kalemim tutmaz olur, değil şiir, tek bir kelime yazamaz bu vurgun. İlhamını kaybeden şair, kanadını kaybeden kuş, suyunu kaybeden balık misali savrulurum burada sensizliğin başkentinde. Ateş sadece kalbimde kalmaz, tüm vücudumu yakar sensizlik. Öyle yakar ki küllerim saçılır seni gördüğüm her bir sokağa... Yağmurlar artık sevimsiz bir ıslaklık olur benim için. Artık görmem seni binlerce damlalar arasında..."
Özgür Vural kendini arayan herkese...