Hepimiz biliyoruz ki Enver, Sarıkarnış'ın beyaz kışını ordu kanıyla kızıla boyadıktan sonra savaş alanından firar etti. İstanbul'da kimseye hesap vermedi. Zaten bu hesabı ondan hangi ağız sorabilirdi?
Rüzgar, şefkatli bir anne iniltisiyle uzun uzun üzerlerinde ağlıyordu ...
Haksızlık önünde hak susunca sonuç daima acıklı olur.
Dışarıdan hjçbir zevk aramıyor, beklemiyor, biz karı koca her yönden birbirimize yetiyorduk.
Açıkçası söylerim ki karım dünya güzeli değil. .. Ama öyle sevimli, çekici, terbiyeli ve candan ki yüzüne bakarken onu gözlerimden sakınır, kıskanır haller geçiriyorum.
Herkes biçimini, boyunu bosunu zihninde taşıdığı sevgilisinin özlemini çeker.
Şehitler ölüler değiller...
- Babacığım, sakalın ağarmış!
- Elbette, yaşlanınca ağarır ...
-Ama hala. çocuk gibi söylüyorsun ...
-Neden?
- Seslenince ölüler gelseydi, herkes akrabasını mezarından tekrar eve çağırırdı...
- Şehitler ölü değildirler ...
Gönlüm doludizgin bir serüven düşkünü olmuş da haberim yok.
Bir şey anlamıyorum. Anadilimi unutmuş gibiyim.
-Tam meraklı yerinde romanı kesen tefrikacılara benziyorsun...