"Kimsin sen?" diye sordum.
"Gece bekçisiyim. Polis çağırmadan defol burdan!"
"Neden? Mezunların balosu bu ve ben mezunlardan biriyim."
El fenerini yüzüme tuttu. Orkestra, "Koyu Mor" adlı parçayı çalıyordu.
"S..tir!" dedi. "En az yirmi iki yaşındasın sen!"
"Yıllıkta resmim var, 1939 mezunu, Henry Chinaski."
"Neden dans edenlerin arasında değilsin?"
"Boş ver. Eve gidiyorum."
"Öyle yap."
Uzaklaştım. Yürüyordum. El fenerinin ışığı yolumu aydınlattı, beni izliyordu. Kampüsü terk ettim. Sıcak ve hoş bir akşamdı, hatta biraz fazla sıcak. Birkaç ateş böceği gördüğümü sandım ama emin olamadım.
“Yeni üniversite mezunlarına verilen maaşlar son on yıldır düşüyor. Yeni mezunların %50’si üniversite diploması gerektirmeyen işlere girmek zorunda kalıyorlar.
Sayfa 16Kitabı okudu
1954–55 senesinin Harp Akademileri mezunlarının ekserisi Ankara ’ya tayin oldular. Bu yeni mezunların Erkânı Harbiye Umumiye ve Kara Kuvvetleri Kumandanlığına tayin edilmeleri için Erkânı Harbiye Umumiye ’de çok çırpındım ve muvaffak oldum. Çünkü o zaman eski sistemde yetişmiş kurmay subaylarda şöyle bir zihniyet vardı: Harp Akademilerinden yeni
Sayfa 15
Durumun Özeti
“En zeki öğrenciler tıp ve mühendisliğe gidiyorlar.
İkinci derece mezunlar ise iş idaresi ve iktisat gibi bölümlere giderek birinci derecede mezunların yöneticisi oluyorlar.
Üçüncü derece mezunlar ise, siyasete yöneliyorlar ve ülkenin siyasetçileri olarak birinci ve ikinci derece mezunlara hükmediyorlar..
Fakat, eğitimde tamamen başarısız olanlar ise, ordu ve emniyete katılarak siyaset ve iktisata tahakküm ederek, onları mevkilerinden indirip, isterlerse öldürüyorlar.
Gerçekten dehşet verici olan olansa, asla hiçbir okula gitmeyenler din adamı oluyorlar ve herkesin kendilerine itaat etmesini sağlıyorlar…”
Jane Maririot
Bazı güçlü eğitim yöneticileri, toplumun ve velinin önem verdiği faaliyetleri öyle programlar ve bir eğitim sistemi uygulamaya koyar ki bu düzen içinde öğrenci kendini keşfeder, çalışma disiplini geliştirir, derslerinden zevk almaya başlar ve okulunun öğrencisi olmaktan gurur duyar.* Bu tür eğitim sistemleri önceliği bireyin kendini anlayıp gelişmesine verir. Birey olabileceğinin en iyisi olmalıdır ki kendi hayatını, ailesini, toplumunu inşa edip anlamlı, coşkulu ve güçlü bir yaşam yaşasın. Kişi birey olarak ne kadar gelişirse onu eğiten okul da o kadar başarılı görülür. "Bizim okulumuzun tarihine bir bakın; mezun öğrenciler içinden ünlü düşünürler, iş adamları, yazarlar, sanatkârlar ve bilim insanları çıkmıştır," diyebilirler. Mezunların bireysel, aile ve meslek hayatlarının anlamlı, coşkulu ve güçlü olması temel amaçtır.
Tribünlere oynamazlar; öğrenciyi geliştirmeyi amaçlarlar.
Sayfa 119Kitabı okudu
... özellikle de yeni mezunların iş aramaya çıktığı emek piyasasında, işverenlerin yeni iş alanı açmak ve sermayeyi bu yönde kullanmak yerine, emek maliyetini düşürerek, mal varlıklarını eriterek karlarını yükseltmeyi tercih etmeleri işsizliğin başlıca nedenleri arasında gösteriliyor.
Sayfa 20Kitabı okudu
OKULSUZLAŞMA
Okullar insanı öğrenmeye yabancılaştırır. Kişi okula gitmekten hoşlanmaz. Eğer fakirse sözde avantajları kazanamaz; kendisinden istenilen her şeyi yaptığında, güvenliğinin sürekli olarak yeni mezunların tehdidi altında olduğunu görür; eğer duyarlı biriyse, ne olduğu ve neyin olması gerektiği konusunda derin çatışmalar yaşar. O kendi yargılarına güvenmez ve hatta öğretmenlerinin yargılarına içerlediğinde bile onları kabul etmeye mahkûmdur ve gerçeği değiştiremeyeceğine inanır.
Ivan Illich // Okulsuz Toplum
Üniversite Mezunları Dünyanın Zenginleri arasında seçkin bir hizmette bulunmak amaçıyla okutulmuştur .Bu mezunların Üçüncü dunya ile olan dayanışma talebleri ne olursa olsun .Amerikalı her kolej mezununun maliyeti ,Dünya nüfusunun yarısının yaşam gelirinin beş katından daha fazla bir meblağı bulmaktadır.