Yalnız hissediyorum. Bu çağın insanı değilim ya da herhangi bir zamanın. Yanlışlıkla var olmuşum gibi. Yersiz bir şakanın muhatabı gibiyim. Zaman, insanlar, olaylar akıyor; ben sabitim. Bu akışa ortak olamıyorum. Sanki hayat; herkesin bir yere yetişmek telaşesinde olduğu, kimsenin kimseye bakmadığı, baksa bile görmediği, hissetmediği, insanların insanlara önem atfetmediği; yağmurlu, gri bir sokakmış da, ben de bu sokağın ortasında durmuş, tüm bu hissizliğin ızdırabını-tüm insanların yüklenmesi gereken bu ızdırabı- tek başıma yüklenmiş gibiyim. Fakat daha da acısı bu kalabalığa rağmen kimse bana çarpmıyor, herkes içimden geçip gidiyor. Varım ama varoluşum eksik gibi.