Bundan böyle bir Bela Tarr filmi, "kozmik" basıncın yoğunlaştığı bu zaman kristallerinin bir araya gelmesidir. Onun imgeleri, zaman-imge diye adlandırılmayı herkesten daha çok hak eder; sürenin, yani durumlar ve karakterler denen tekilliklerden dokunan kumaşın aşikar kılındığı imgeler. O halde bunun, Bresson'un bir tuval üzerinde montaj yöntemiyle birleştirmek üzere modellerinden almak istediği "doğa parçaları" ile ilgisi yoktur. Ne parça vardır ne de montaj yapan Demiurgos. Her an bir mikro kozmostur. Her plan-sekans dünyanın zamanında, dünyanın bedenler tarafından hissedilen yoğunluklarda yansıtıldığı zamanda geçmelidir. Lanet'in bürlesk bir bölümünde, bir karakterin üstü çıplak iki striptizciye hakiki örtüyü kaldırmanın gerekliliğini anlatmasına kulak misafiri oluruz. Schopenhauer için bu peçeyi kaldıran sanat, müziktir. Bir Bela Tarr filmi, müziğin bu işlevini gerçekleştirir.