Ah ne sevdim !
Öykü sevmem ama öyküsel roman seviyormuşum bunu öğrendim.
Kitap Dilek apartmanı sakinlerinin öykülerine ev sahipliği yapıyor.. Yok , yok bizi dilek apartmanı sakinlerine misafir ediyor demeliyim.. Ama ne misafirlik.. Misafir olduğunu unutuyor insan okurken , kendini oraya ait hissediyor, onlarla üzülüyor onlarla şaşırıyor hatta onlarla gururlanıyor..
Kitap bittiği zaman bütün hikayelerin birbirine bağlanışına ise hayran oluyor.
Ne güzel bir finaldi öyle.. Yüzümden gülümseme bir kaç saat silinmedi inanın..
"Masal Masal Matistas" bölümünün son satırlarını okuduğum zaman Levent'le aynı düşünceler içindeydim ve sanırım geneli bırakıp tek tek ele alacak olursam en sevdiğim öykülerden biri oldu.. Ama en en en en çok "Duyarlı Aile Dizisi" ni sevdim sonunda çok üzülmüş olsamda..
Öykü okumayı seven herkese şiddet ötesi şiddetle, öykü sevmiyorum diyen benim gibi okurlara ise tüm samimiyetimle tavsiyemdir
