Israr ve emrivaki hiç sevmem . Bu ben olabilirim :)
Israr onda sinir yapıyor ; neşesi kaçınca da gülü gidiyor , dikeni kalıyor .
Evliliğimiz boyunca onunla böyle hiç karşılıklı oturup konuşmamıştık. Gerçekten bilmiyorum niye konuşmamıştık. Niye konuşmamıştık acaba Kendime şeyi soruyorum, beni ne kadar tanıyor? Ben onu ne kadar tanıyorum ki? Geçenlerde dedim, “Ben en çok hangi rengi seviyorum?” Mesela bana gömlek falan alıyor, hiç sevmediğim bir renk. Doğum günlerinde falan pasta getirir mesela, ama hep çikolatalı pasta. Ben çikolatalı pasta sevmem ki! Ben bunları ona hiç söylemedim: “Ben çikolatalı pasta sevmiyorum,” ya da “Ben eflatun gömlek sevmiyorum.” Ben söylemedim; biz hiç oturup konuşmadık onunla. Vaktimiz mi oldu? Koşuştur, oraya buraya git gel. Kayınbabamda misafir olsun, oraya git gel. Ben kafama şöyle yerleştirdim: bu benim görevim, eve gideceksin, oturacaksın, çocuğuna bakacaksın, iş yapacaksın, işten koşa koşa eve geleceksin, yemek yapacaksın, memnun edeceksin. Ama ben burada yokum. Ben neredeyim?
Sayfa 23
Kendimi bazen Yunus Emre dizisinde hayal ediyorum. Seherde kuşlar öterken, yanan şöminenin başında, mürekkeple bir şeyler yazarken.. Kalbim bu asrın dengi değil demeyi sevmem ama Taptuk Emre'ye misafir olmak da fena olmazdı... Rabbim nasip ederse cennette bulacağım seni şeyhim :)