Bana göre fahişeler ne insan ne de kadındı, daha çok deliler ya da aptallar gibiydi ve onların kucağında teselli bulabilirdim. Onlarla birlikteyken mışıl mışıl uyudum. Açgözlülük mefhumundan o kadar yoksunlardı ki neredeyse acınacak bir şeydi. Belki bir akrabalık duygusu hissederek, bana karşı doğal ama can sıkıcı olmayan bir sevgi gösterdiler. Onlarınki hesapsız bir sevgiydi, art niyetlerden yoksun bir sevgiydi, bir daha asla karşılaşmayacağınız bir insana duyduğunuz sevgiydi.