Kitap, iki yönden yakalıyor sizi. Bir dönem başkalarının tecrübeleri, bugün ise sosyal medya sayesinde çok kolaymış gibi anlatılan şeyleri düşünün. Taşındık, evin eski hali, görseli kaydır, hooop yeni hali, ne kadar da kolay. Ya da anne baba olduk, bebek de mışıl mışıl uyuyor. Bir uyansa gözlerini de göreceğiz de hiç ağlamıyor, uyanmıyor. Öyle mi gerçekten. Öyle anlattılar veya öyle resimler gördük ama yaşarken hiç öyle olmuyormuş. Kitaptan aldığımız ilk hissiyat bu.
Hayat engebelerle dolu, hiçbir hastalık kolay atlatılmıyor, hiçbir yol öyle dümdüz, dertsiz tasasız yürünmüyor. Ama önemli olan şu ki bir gün geriye dönüp baktığında, evet o zaman tertemiz delirdik ama bak bugün anlatıp gülebiliyorum diyebilmek. Evet kitaptan aldığımız ikinci ve en önemli hissiyat bu. Bol bol kahkaha atıyoruz. Yani tamam bazı bölümlerde, ya bildiğin depresyon bu, gülmesek daha iyi desek de tutamıyoruz kendimizi.
Çok keyifli bir kitap. Dolu dolu, acısıyla tatlısıyla, derdiyle tasasıyla hayatın resmini çizmiş yazar. Bazen griler, bazen kırmızı bazen de umudu anlatan maviler var bu resimde. Lise bitmiş, nişanlanmış, evlenmiş, taşınmış, ilk bebeğini kucağına almış, taşınmış, sonra yine taşınmış... Diye diye ilerleyen bir hikaye. Tavsiyemdir, biraz da nostaljik havasından dolayı okunası bir kitap.
