Önemli!
Dindar olsun ya da olmasın kimse kimliğinden fedakarlıkta bulunmak istemez, bulunmasın da zaten. Ama kendi dini kimliği ile övünüp öbürünün kimliğini aşağılamayı ve kendi dininde mistisizm ve akide diye yücelttiği unsurları öbürünkinde tehlikeli yobazlık belirtileri diye yaftalamayı kimse kabul edemez.
“Ah şu trenler yok muydu şu trenler, insanı nereye götüreceklerini ancak müdavimi olanlar bilirdi.”
Diyor kitabında 
Besni Dost
Şeş û Yek farklı bir tarzı var oldukça şaşırtıcı ilerliyor kitap son sayfaya kadar merak içerisinde kalıyorsunuz. Olaylar çok güzel bir şekilde bağlanmış kitapta. Sürükleyici bir eser merakın dorukta olduğu bir
Zola'yı seviyordum, çünkü dinsizdi. Her mistisizm bir "mystification"du benim için. 1939'da Eminönü Halk Evinde Dosto'nun Jurnal'ini karıştırmış ve büsbütün hayal kırıklığına uğramıştım. Karşımda lâbis'i libas-ı katranî* bir keşiş vardı. Bir daha aramadım Dosto'yu. Çağımızın fikir anarşisinden bir parça o sorumluydu. Delilerle uğraşan bir deli. Belki derin, ama karanlık ve "miasme"larla dolu bir derinlik, bir kuyu derinliği. Dosto'ya düşkünlük hasta bir sempatinin ifadesiydi bana göre.
