Sessiz yürüyüşler, eve gitmemek için uzatılan yollar. Nasıl oldu da yalnızlığa bu kadar mahkum kaldım. Bu şehri terk etmek istiyorum, beni terk ettiğin gibi. Bi gece ansızın terk edicem burayı,kendimi, bende olan seni, ruhumu, sürekli senaryolar kurup kendisini ağlatan beni. Kimse bilmeden, kimsenin haberi olmadan veda etmeden, sessizce, ruhları bile duymayacak. Hiç kimse onlara son kez sarıldığımı, son kez gülümsediğimi, son kez sarkı önerdiğimi bilmeyecek. Bi kaç gün üzülecekler sonra unutacaklar, tıpkı yaşarken unuttukları gibi unutacaklar.
Ben
Çekilecek birisi değilim. Takıntılarım var. Çok duygusalım, ağlak birisiyimdir. Her şeye dağılabiliyorum. Çok düşünürüm, olmamıs senaryolar kurup kendisini ağlatan tipten. Çok aglarım, çok. Çok susarım, çok konusurum bazen de. Kendime kızarım genelde. Sürekli arıza çıkarırım, kavgaların sebebi benimdir çoğu zaman. Kendime düşmanım ben, kendime. İçimde bi kişilik daha var ve hep acıdan zevk alıyor. Bunun farkındayım ama değiştiremiyorum. Onu öldüremiyorum, ya onu öldürmeye çalışırken asıl masum tarafımı öldürürsem?
Ne iğrenç bi çağda yaşıyoruz. Ya da yaşamaya çalışıyoruz. Yani en azından kendim için konuşayım ben kendimi yaşıyor gibi hissetmiyorum. Her şey fazla sıkıyor, her şey fazla yoruyor. Çoğu zaman nefes almak bile yorucu geliyor bana, kendimden tiksiniyor iğreniyorum. Ee bide insan yanında birini arıyor, yalandan da olsa 'her şey düzelecek' 'her şey geçecek' falan demesi için yani bişeyler düzelmeyecek belki ama en azından yanımda bunları diyen birisi iyi olurdu.
Okur Takip Önerileri
Bir gece habersiz bize gel
Merdivenler gıcırdamasın
Öyle yorgunum ki hiç sorma
Sen halimden anlarsın
Sabahlara kadar oturup konuşalım
Kimse duymasın
Mavi bir gökyüzümüz olsun
Kanatlarımız dokunarak uçalım
İnsanlardan buz gibi soğudum
İşte yalnız sen varsın
Öyle halsizim ki hiç sorma
Anlarsın
Saplantıların acıları burada da sürüyor. Uyandığım an başlayan, uykunun derinliklerinde ancak biraz azalan acı. Arkadaşlarıma belli etmemeye çalışıyorum. Onlar şakacı, özgür "beni" arıyor. Bulamıyor. Onların dünyasında iniş çıkışlar bu denli büyük değil. Onların dünyasında coşku delilik derecesine varmıyor. Onların dünyasında bunalım ölüm korkusuna, belki de ölüm isteğine hiç dönüşmüyor.
