Merve
@mso_
önceden köşe bucak sakladığım günlüğüm artık sonuna kadar açık
46 okur puanı
Haziran 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Sabitlenmiş gönderi
Küfürlerle yıktığımız namuslar, kadehlerle kaybettiğimiz sevaplar, gözlerimizde her şeyi bilen biri ve ellerimiz ne kadar yıkasak kırmızı. Kimiz biz? Ne bu kargaşa?
Acıtamaz
Miden bulanınca kusmadan rahatlayamazsın. Üzüldüğünde de ağlamayınca aynısı oluyor. Hatrına ağlamadığım her şey yüreğimde bir bıçak gibi saplanıp kalıyor öylece. Temizlemediğim kalbim nasıl devam etsin ki atmaya.
Sonuna geldik
İnsan bazen kendini kontrol edemez oluyor ya hani. Şaşkınlık içinde izliyorsun yaptıklarını ama asla durduramıyorsun. Öyle bir şey. Ruhum bedenime düşman artık.
Okur Takip Önerileri
uykusunda her biri yorma sakın kendini
Rüyalarım gerçek olsun isterdim önceden. Üzülürdüm mutlu bir rüyadan uyanınca gerçek olmadığı için. Şimdi hepsi orda kalsın istiyorum. Onun da ayrı bir tadı, ayrı bir hissi var çünkü. Artık hiçbir şeyi olması gereken yerden başka bir yere taşımayacağım.
Birini son kez gördüğümüzü bilemediğimiz bir dünyada incir çekirdeğini doldurmayacak sebepleri birbirimize dert eder olduk.
söyle ruhum nereden gelir bu ağrı
Sarımsakla gülü aynı saksıya ektim. Gül soldu ama olsun sarımsak mantıda kullanılır. 🤌🏼
Şu aralar dünya yansa ayağımı uzatır izlerim. Öyle bir umursamazlık sardı bünyemi ama güzel, keyifli.
Boşver
Ve 23 dakika olmuş sular durulalı. Kendime döneli. Her yolu denediğim bu konuyla ne yapacağımı biliyorum artık. Döner sağıma, sarılır yastığıma mışıl mışıl uyurum. Bir benim mi derdim var sanki.
mariana çukuru mu derin benim düşüncelerim mi kararsızım
Yeni bir şehirde tek başıma kendi hayatımı yaşamaya başladığımda fark etmiştim ilk kez bunu. “Her şey mükemmel olamaz, olmayacak.” Çünkü ondan önce her şey belli bir kalıpta sorunsuz işliyordu. Düşünmek ve bir şeyleri çözmek zorunda olmak, düzenbaz insanlar tanımak ve onlara karşı kendini savunmak, adaletin içi boş bir kavrama dönüştüğüne şahit olmak vs vs… Bir sürü farkındalık yaşamıştım işte. Şimdi bunu insan ilişkilerinde yaşıyorum. En ufak hatada silmek istiyorum hayatımdaki insanları. Sanki ben çok mükemmelmişimcesine. Yalnızlığa çok alıştım ve kendimi severken çok yücelttim belki de bundan. Geçenlerde bir arkadaşıma çevremde bir türlü aradığım insanı bulamıyorum dediğimde senin aradığın gibi bir insan olamaz zaten demişti şakayla karışık. Gerçekten de öyle dedim kendime. Farkına vardım ki çok beklentiye girmişim. Zorluyorum ama bu ara. Değişiyorum. Ufak tefek sorunları görmezden gelmeye çalışıyorum. Büyüyorum.
kalbinden söyler ama duyan olmaz
Mutluluk ve mutsuzluğun hep kendi tercihimize bağlı olduğunu savunurdum ama bu savunduğum tezi birkaç gündür çürütüyorum galiba. Ne kadar istesem de mutlu olamıyorum ve aslında bir sebebi de yok. Belki de “mutluluk” tanımımın sözlük anlamını değiştirdim kendi içimde. Fazla beklentiye girdim sanırım.
tanışıyoruz
Bana niye bunu yaptılar dediğim günlerin geceleri hep aynı şeyi derim kendime: “sahtekârsın” kimsenin sana bir şey yaptığı yok. Sen kendini bal gibi tanıyorsun ve bilerek alıyorsun hayatına insanları. Bilerek canını yakacak insanları seçiyorsun. Çünkü nedir ki mutluluk? nedir şımartılmak? Yaşadın mı düzgünce söylesene. Yaşamadın. İnsan alışık olduğuna yatkındır sen de alıştığına koştun hep yalınayak. Ağlarken güldün bir yandan ve keyif aldın aslında. Oh be dedin, şimdi güvendeyim. Tanıdığım duyguyu yaşıyorum. Alıştığıma sarılıyorum. Ellerim kanıyor, gözüm kan çanağı, kalbim avucumda kıpkırmızı. Yüzüm, yüzümde tebessüm. Tanıyorum, tanıyorum, tanıyorum.
Hayat ansızın gelen sizin bile sonradan fark ettiğiniz gülümsemelerinizin ardında yatan anlardan, anılardan ibaret.
çiçekler kelebekler
Sevilmek güzel bişeymiş. Şımartıyor insanı istemsizce. Alışmam kötü oldu. Bunsuz da yapamam artık. Bağımlınım.