kişiler için en mahrem alan, yani akıl ve duyarlıktan başka olan duygulardan yararlanmamız gerekmez mi?
Biraz daha tasrih etmek gerekirse, daha derin bir sevgi tarzına ihtiyaç duymaz mıyız?
Ne kadar mühim ve vazgeçilmez olurlarsa olsunlar "düşünürler" veya "şairler" bizim yegane misallerimiz veya imtisal numunelerimiz olamaz, bizim için bu hüviyete sahip olanlar "aşıklar", azizler, sadıklar Tanrı dostlarıdır.