“İnsan başlı başına kâinattır.”
“Zaruri olduğu kadarını bilmek, yaşamak için yeterlidir.”
Bir gömleği çıkardıktan sonra bulduğunuz ilk köşeye fırlatırsanız, ertesi gün onu giymek istediğinizde gözünüze iğrenç bir şeymiş gibi gelir. Ama güzelce askıya geçirip asarsanız, ertesi gün aynı heyecanla giyersiniz. Eşyanın hissidir bu işte. Görevini hissederek yerine getirmenin hissi.
Varlık benim penceremden gayet basittir. Saatlerin eridiği bir şehirde zaman algısı sıfır ile bir arasındadır. Ya varsındır ya yoksundur.Yani sıfırın sağına bir, atıp binlerce sayı yazabilirsin ama asla bire ulaşamazsın. Çünkü sıfır ile bir arasında sonsuzluk vardır.Sıfır yokluktur, bir ise varlık. İnsan yaşamı boyunca yokluktan varlığa doğru yolculuk eder ama asla tam manasıyla bire ulaşamaz. Dolayısıyla tam manasıyla var olamaz.
Şimdi karşımda yalvar yakar gözlerimin içine bakıp yaşamak için çırpınan, hiç tanımadığım ve hiçbir zamanda tanımayacağım insanı sonsuz yalnızlığa hapsedecektim. Biliyordum; kimse Araf’a gitmek istemez ama herkes oradadır. Çünkü herkes hayatında en az bir kere kaybeder ve en mutlu aşklar da bile en az bir ayrılık vardır.
Yalnızlığın en güzel hali düşünmektir...