Sonbahar geldi. Dışarıda gök gürledi ansızın. Bulutların yırtılışını duydun. Yırtılan içerideymiş gibi, elini göğsüne götürdün. Titredin, ürktün, dışarı açılmayan kutular misali kendine sıkı sıkı kapandın.
İnsan hemen yadırgar vazgeçtiğini, sen de öyle yaptın. Hiç aldanmamış, hiç sevmemiş gibi korkarak, tiksinerek, yabancılayarak çabucak uzaklaştın. Düşününce aklın almadı hatta, onca zaman, kalbini kırmaya and içmişlerin arasında, kimselere çarpmadan, düşüp yere kapaklanmadan yürümeye nasıl dayanmıştın?
Nermin Yıldırım