Bir oturuşta bitirebileceğiniz, aşk acısı çekiyorsanız ya da yeni ayrılmışsanız okumanızı tavsiye edebileceğim bir kitap. Önce konusundan bahsedeyim: Bir kadın ayrılık sonrası eline kağıt kalem alıp yazıyor, kendi kendine konuşuyor, sonra yakıyor; biz bu mektupları okuyoruz. Kısa kısa mektuplar zaten, çoğu yerde güldüm çoğu yerde de “Doğru ya, vallahi.” dedim. Çünkü bazen, bilirsiniz, siz zaten farkındasınız bazı şeylerin ama bunu önünüzdeki bir kitap yazar aracılığıyla size söyleyince daha etkili gelir, “Doğru yahu, hay yaşa.” Dersiniz. Bu olayı seviyorum. Kitabı da sevdim. Yalnızca bazı yerlerde beni güldürse de bazı yerlerde de güldürme çabasının çok olması okurken hoşuma gitmedi. Şunu anlıyorum; -zaten sanırım dergi yazılarının derlemesiymiş- normal içimizden bir kadın, komik de bir kadın. Şakaya vurmadıkça hayatı yaşayamayan tipler vardır öyle de bir tip, kendisi de söylüyor bunu. O yüzden canı çok yanmasın diye herhalde sürekli bir şaka çıkarma peşinde, kendiyle konuşurken bile. Bunu anlarım ve anlıyorum, eleştiri olarak sunmak istedim. Okursanız iyi okumalar ve sırf onca yolu da yürüdük şimdi diye hoş bir yol değilse dönmekten korkmayın. Olur öyle. Başka yollar bakınırsınız.
