Nazım Hikmet

“Şimdi, şu dakikada, seninle baş başa kalabilmek için neler vermezdim bir bilsen!
Bu kuru bir edebiyat lafı değil…”

Seni nasıl seviyorum biliyor musun? Ot yağmuru nasıl severse, ayna ışığı nasıl severse, balık suyu ve insan ekmeği nasıl severse, sarhoşun şarabı, şarabın billur kadehi sevdiği gibi, annenin çocukları, çocukların anneleri sevdikleri gibi, Lenin’in inkılâbı ve inkılâbın Marx’ı sevdiği kadar...

O kadar hiç,
o kadar boş,
o kadar manasız,
öyle haksız yere senden uzağım ki...

“Göğsümde 15 yara var!.
Saplandı göğsüme 15 kara saplı bıçak!.
Kalbim yine çarpıyor,
kalbim yine çarpacak!!!”

“Dün gece rüyamda yine seni gördüm. Uyandığıma pişman oldum.”

Şu mavi deniz
şu mavi denizde yüzen beyaz yelkenli gemi,
kendi kendinden aldığın fikirlerdir, öyle mi?
Mademki kendi fikrindir yüzen gemi,
mademki kendi fikrindir umman,
ne zaman var,
ne mekan!
Ne senin haricinde bir vücut
bir sen
ne senden evvel kimse mevcut,
ne senden sonra kainat baki
bir de Allah hakiki.