ÖFKE;
-engellenme,
-incinme
-gözdağı
karşısında gösterilen saldırganlık tepkisi, kızgınlık anlamlarına gelir.
Aslında öfke sağlıklıdır, çünkü heyecan gibi, sevinç gibi, hüzün gibi insani yanımızın önemli bir parçasıdır. Ne kadar garip değil mi? Her insanda olması gereken, olmadığı zamanlarda endişelendiğimiz diğer duygular gibi...
— İlânı aşk ediyorsunuz. Bari haber verin; ilânı aşk mı, yoksa bir yılbaşı temennisi falan mı?
— İlanı aşksa ne olacak?
—Şu olacak ki, bu sabah canım ilânı aşk istemiyor. Size baloya gideceğimi söyledim. Gece nasıl olsa bunları işiteceğim. Sıhhatim, günde iki defa böyle şeyler dinlemeye müsait değil.
Bugünü, yani şimdiyi, yani ânı unutmak aslında ne acı verici değil mi? Elde olmayan bir gelecek adına eldeki biricik şeyi, şimdi’yi terketmek…. Sahip olduğumuz en kıymetli ‘şey’ karşılığında, yani zaman’a mukabil, ne kadar değersiz metâ varsa onları almaya çalışmak… Ölümü düşünmeden, ölümün gelişini beklemeksizin yaşayabileceğimizi sanmak…
Varlığa gelir gelmez dönmeye başlayan yaşam ibresinin hızlanıyor olmasına aldırmadan sözümona ‘mülkiyet’ edinme hırsıyla sağa sola saldırmak, hem de bize ayrılmış ‘zaman’ payının azaldığını bile bile…
Ne tuhaf değil mi? En yakınlarımıza kalbimizi açamıyoruz, sonra gidip bir yabancıya içimizi döküyoruz.
Ne tuhaf değil mi? En yakınlarımıza kalbimizi açamıyoruz, sonra gidip bir yabancıya içimizi döküyoruz.