içten gelen.
Hep üzüntüyü , acıyı , kırgınlığı beni güçsüz kılan duyguları erteledim. Yaşamadım. Ya da üstünü örttüm.
İşte şimdi yaşayamadığım her duygunun esiri oldum. Yitik düştüm. Bitap oldum mutlu anımda bile. Üstümde hep esintisi var . Ve ben ,güçlü olmak zorunda hissettim hep. Çünkü zayıf olursam diğerleriyle aynı olurdum. Kimse benim zayıflığımı görsün istemiyorum. Ama bende zayıf hissedecek kadar insanım. Ve sırtımı hep kendime dayamak istiyorum ki düştüğümde başkası da düşmesin ya da başkasına bağlı olmayayım. Yardım istemek işte hep bu yüzden zor gelir. Ben kendime yetmeliyim. Kendimle olmalıyım. Ama öyle anlar geliyor ki insan yetemiyor duygulara. Bu yüzdendir yazışım. Başkasına değil yine kendime yazıyorum. Kalsın ki anılarım burada . Okudukça anayım o anları. İçimde kalmasın. Yıpratmasın beni. İsteyecek ve hayal edecek kadar gücüm var ama harekete geçmek kolay değil. Bir kısır döngüdeyim şimdi. Hırpalanıyorum. Yine kendimi suçluyorum tabii. Ama bu, biriken, yaşanmayan duyguların yansıması. Farkındayım.
Bir şey yapmak zorunda olmaktan yoruldum.
Ya bir şey yapmasam , biraz dursam olmaz mı?
Hayat otobüsünün durağı yok mu?
Hep mi ilerlemeliyim?
Belki evet .
Ama ...
Amalar bitmez ben yazsam da.
Burada bırakıyorum şimdi kalemi.
Biraz zamanla akayım.
Kim bilir?
Ne ola?