"Yaşam ne denli gecikirse geciksin,
ölüm hep zamanında gelir--
ölüm gecikmez."
Sayfa 18Kitabı okudu
Kaosun denklemi çok basit aslında. Yaşam = yaşam. Ölüm = ölüm. Oysa hepimiz kendi denklemimizi kurmanın ve dünyayı ona eşdeğer kılmanın peşindeyiz. Ne aymazlık!
Senin içindekini barındıracak derinlikte hiçbir şey yoktur gerçek dünyada; ama sen de, yaşamın, ölümün ve bütün düşlerinle, gerçeğin korkunç sonsuzluğunda, oylumsuz bir noktadan daha büyük değilsin.
Sayfa 126Kitabı okudu
Kaybettiğimiz ruhlara,
Tam 13 yıl oldu.
Eğer Tanrı varsa ve canı sıkıldıkça dünyayı çeken uydusundan burayı izliyorsa, benim gibi kadınların kanallarına denk geldikçe kanalı değiştiriyordur. Bizi eski bir Türk filmi dramında bayağı buluyordur, yüksek zümre edebiyatını seven züppe yaratıcı. Ondan ölesiye nefret ediyorum,
"Yaşam, insanlara affetmeyi de öğretiyor, ölümü kanıksamayı da. Ölüm! Soğuk, antipatik, siyah renkli sözcük. Ne çok ölüm yaşıyor insan hayatı boyunca. Benim yaşlarıma gelindiğinde, ölüm de artık, kişiyi adım adım takip eden sadık bir köpek gibi, yakına geliyor. Gölge gibi, hemen oracıkta, yanı başımda... Gençliğimde beni ürperten, korkutan ölüme şimdi, sevecenlikle bakıyorum, hani nerdeyse elimi uzatıp okşayacağım onu..."
Yaşam ve ölüm madalyonun iki yüzüydü. Ölümün farkinda olmadan yaşadığını anlamak olanaksız, diye düsündü. Yaşamanın ne muhtesem ve garip bir sey olduğunu düşünmeden ölümü düsünmek de olanaksiz.
“Yalvaran gözlerle çevrenize bakıyor ve haykırıyorsunuz: ‘Hey kardeşim! Düştüm, yaralıyım, bana yardım et!’ Ama size kimse yardım etmiyor. Sesinizi duyuramıyorsunuz. Umursamadan, belki farkınıza bile varmadan önünüzden geçip gidiyor herkes. Ama isteseler bile, zaten yardım edemezler ki: Ölüm ve siz, yaşam ve siz, karşı karşıya, teke tek, baş başasınız… Baş başa! Ne romantik! Ve ne denli lirik!”
Sayfa 53Kitabı okudu
