Ne diyebilirim ki, söyleyecek çok şey var ama kelimeler yetersiz. Kadın sünneti kulaktan dolma bilgilerle bazı yerlerde var olduğunu bildiğimiz bir uygulama. Ama maruz kalan çocukların nasıl canlı canlı kesilip acı çektiğini bilmiyordum, sünnet sonrası, hayatlarında en temel tuvalet ihtiyaçlarını giderirken bile ömür boyu nasıl acılar çektiklerini bilmiyordum, onların sünnetle kadın olduklarını, acıdan ve korkudan şok geçirdiklerini, bazılarının kanamadan ya da enfeksiyondan öldüklerini bilmiyordum. Kıyafetimize uygun ayakkabı bulamamak ya da ayakkabımıza uygun çanta bulamamak bizim için büyük problemdi, oysa bilmem kaç yaşında giydi ilk ayakkabısını çölde yılanların akreplerin dikenlerin arasında çıplak ayakla dolaşan Waris ve Waris gibi çocuklar. Evet dünyada savaş var. Sadece topla tüfekle yapılan bi savaş değil, dünyanın bir çok yerinde yaşam savaşı var, hayatta kalabilmek için mücadele var, küçük çocuklara tacizler var giysisiz dolaşmak var. Oysa biz eltimizin nişanında giydik diye görümcemizin düğününde giymiyoruz aynı elbiseyi. O abiyeyi dolabımızda çürütüyoruz da bir başka günde giymiyoruz, elbisemize uygun ayakkabı bulmak için şehir şehir geziyoruz bazen. O renk pantolonla o kazak olmuş mu diyoruz. Olsun halbuki neden olmasın ki ama olmadı insanlık adına gerçekten bazı şeyler hiç olmadı, olmamaya da devam ediyor. 
Çöl Çiçeği 
Waris Dirie
Kadın Hakları Hayvan Hakları Bilmem Ne Hakları Zırvalığı
Kadın başarır, kadın yapar bilmem ne diyerek aslında varolmayan bir savaşa başkaldırı yapılıyor. Toplumda bir çok şeye karşı önyargı varken neden sadece bu durum bu kadar protesto ediliyor hiç düşündünüz mü?
Ben mütedeyyin bir kesimde doğup büyüdüm ve her şeyi yaptım, çevremdekiler de yaptılar. Okuduk, meslek sahibi olduk, çalışıyoruz, araba kullanıyoruz, geziyoruz, eşimiz bizi incitmiyor. Okuyamayan, mesleği olmayan, araba kullanamayan, kendini geliştirmeyen, eşinden baskı gören bir sürü erkek de biliyorum kadın da. Bu herkesin doğup büyüme yetişme tarzı ve sahip olduğu imkanlarla alakalı bir durum ve genelleme yapıp ortada başkaldıracak bir durum ya da olgu yok. Peki neden bu durum revaçta? Çünkü kafa karıştırıp, milleti manipüle edip aile yapısını bozmak için. Ben öğretmenim ve sınıfım, okulum çalıştığı ve okuduğu için annesini göremeyen, davranış bozukluğu olan çocuklarla dolu. Bence ortada protesto edilecek bir şey varsa o da yoktan protesto edilecek bir durum çıkarıp akıl bulandırılmasıdır. Ben öğrencilerime çok üzülüyorum.
Karanlığa gömülüyorun
Boynuma bir el sarılıyor
Ecelim mi geldi ne var
Siyaha boyanmış etraf
Sukutun bogazıma dayadığı
Soğuk hançerle ben günler aşıyorum
Yıllar , üzerimden birbir ezip geçen yıllar
Neden ciğerlerim bir günün daha zehrini soluyor
Neden ellerin ellerimi hâla bulmadı sevgili
Neden gökyüzü bana göğünü açmadı
Tutsak bırakılmış halde zamansız bekleyişe neden tabii tutuluyor bir avuç can suyuna muhtaç olan ruhum
Dudakların hâla bir buse konduracak kadar yakın değille bana , rüzgarda bıraktı artık senden iyi dilekler getirmeyi
Yanlızlığımla başbaşa bırakılmışım
Yatağın soğuk tarafını o kaplamış
Ruhumun çökük duvarlarıyla başbaşayım
Harabeye dönen zihnimin sokaklarını el ele geziyoruz onunla
Ahh sevgili , senin kucağında yinede son nefesimi arzulardım
Hayat aramıza kaderin belirtecini sokuşturmasaydı
Ben bu dediklerimi sen haricii başka kimselere diyemiyorum sevgili
İçimin yığın harabelerine rağmen son kalan güzel duygularımla
Seni sevmekten geri duramıyorum
Hiç durmadan yorulmadan seni beklemekten sırf bu yüzden usanmıyorum
R.Dilara
Saygı Öztürk'ün Fevzeddin Erol'a sorusu
Siz, amcanıza ve çocuklarına kızıyorsunuz. Neden?
Kızıyorum. O köyün, Menzil'in ismine yazık değil mi? Tertemiz bir köy adıydı. Köyümüzün adı niçin ihaleyle, rüşvetle şununla bununla anılsın? İnsan üzülmez mi? Neticede dedem, babam orada yatıyor. İnsan üzülmez mi? Keşke yapmasalar. Her şey geçici. Dünya benim olsa ne olacak? En önemlisi insanın şerefiyle, namusuyla yaşamasıdır. Nedir yani? Bir saatimi, buradaki huzurumu bile yüz milyon kere Menzil'e değişmem. Alnımız açıktır, kimse gelip de "Şunu verdim sana, şu parayı verdim, şunu yaptım" diyemez elhamdülillah. Biz meydandayız, huzurla geziyoruz.
Sayfa 47 - Doğan KitapKitabı okudu
Şiir Sanatı, Mutlu olma Sanatı, Komedi Sanatı
_Lord Byron_
_Ey güzel okur! Bir kez burnunu uzattığın bu sayfaların içinden bir daha çıkamayacağına ant içerim!
_Tabuttaki ceset gibi yalnızdım. Yalnızdım bir bulut gibi. Yalnızlık dediğim haremindeki sultanınkidir. Mağarasındaki bir münzevinin değil. Hava saydam, gök mavi ve toprak kıvançlıyken, görünmekten hoşlanmayan, çatık kaşlı bulut gibi
