Yazarın derin araştırmaları neticesinde Hristiyanların kutsal kitabına (İncil) ait sırların ortaya konduğu polisiye bir kitap. Yazar, İncilin neden değiştirildiğini geçmişten bugüne kadar olan incelemelere dayanarak roman tadında ortaya koyuyor. Kilisenin de İncilin değiştirildiğini kabul ettiğini söyleyerek ve okuyucuyu şaşırtarak esere başlıyor. Bol bol incilden kısımların olduğu ve tarihsel karşılaştırma ile bu kısımların çürütüldüğüne şahit olduğumuz bu eser bize Hristiyanlık ve Yahudilik içerisinde yer alan tartışmalara ışık tutuyor.
Polisiye tarafı bana göre zayıf kalmış ama bilgi olarak kitabın arkasında verdiği kaynaklarla beraber kıymetli.
Genel olarak dinler tarihine merakınız varsa (özellikle Hz. İsa zamanında yahudilik ve hristiyanlık) bu kitap sizi tatmin edecektir diye düşünüyorum. Ancak sadece polisiye veya macera diye okuyayım derseniz sıkabilir.
Keyifli okumalar diliyorum!
İsa'nın Son Sırrı jose 
Jose Rodrigues dos Santos
Haklıydı belkide. İnsan değer vermediği birine, durduk yere şiir okumamalıydı.
(... Durduk yere sana neden şiir okuyayım ben?)
Bu inciten cümle şuracıkta dursun. Oysa yalnızca verilen bir sözü hatırlatmıştı kadın. Ve mazide kalmış bir başka adam ise aynı kadına şiir sever misin diye sormuştu? Yalnızca sormuştu. Eylemsiz. Hiç bir adım atmaksızın yalnızca sormuştu.. Şiir o kadının vurulduğu noktaydı. Artık şiir kadını vurmuştu. Kanatarak..
(16 Mayıs 2024 / 17.10)
Bir kitap okumaya başladım. İlk üç sayfaya gelene kadar not defterimde biriken dil, imlâ ve kurgu hatalarını, anlatım bozukluklarını topladığımda dört sayfa boyunca hata tespiti ve düzeltme yaptığımı farkettim.
Bu, saygısızlıktır. Düzeltmeye kıymet ve emek verilmemiş bir eseri okur olarak ben neden zaman ayırıp okuyayım ki? Protesto ediyor ve kitabı okumayı bırakıyorum. Bir hikâyeyi kaleme almaktan ibaret değildir edebiyat. Yahya Kemal’in dediği gibi, “İmlâmız, lisanımız düzelince; lisanımız da kafamız düzelince düzelecek çünkü o da ancak onlar kadar bozuktur, fazla değil.”
Özetle bir editör; kendine, yazarına, okura ve yayınevine karşı sorumludur. Ama bunların içinde öncelik, okurdur. Önce okura karşı sorumludur bir editör. Meslek etiği bunu gerektirir. Bunun bilincinde değilse ve olamayacaksa o kişi meslekten çekilmelidir. Bana göre bu sorumsuzluk o kişiyle çalışmamayı da gerektirir.
Çok üzgün, kırgın ve kızgınım.