neşe

Çocukluğundan beri etrafında duyduğu sozler ,gördüğü insanlar onda neşe ve saadetten korkmak,bunların uğursuzluk getirici bir şey olduğuna inanmak itiyadını yaratmıştı "çok gülmenin arkası ağlamaktır.!" Gibi sözler sarsılmaz kanaatler halinde ruhuna yerleşmişti herhangi memnun edici bir hadise,ilk sevinç dalgaları geçer geçmez ,sebepsiz bir korku ve hüzün yaratıyor ve ömer ancak birtakim gülünç hilelerle bundan kurtulmaya çabalıyordu

...Peki, bedeniniz öldüğünde asla ölmeyecek ruhunuz nereye gidecek?”

“Söylediğim gibi, Valhalla’ya,” diye yanıtladım. “Ve bedenim de orada olacak.”

“Yiyip içecek mi? Dövüşecek mi?”

“Ve sevişecek,” diye ekledim. “Kadınlarımız da cennette bizimle olmalı, yoksa cennet neye yarar ki?”

“Sizin cennetinizi sevmedim, ben,” dedi. “Çılgın bir yer, canavarların yeri, buzun, fırtınanın ve öfkenin olduğu bir yer.”

“Ya sizin cennetiniz?” diye sordum.

“Hep sonu gelmez bir yaz, meyvelerin, çiçeklerin ve büyüyen her şeyin olgunlaştığı bir yıl.”

Başımı itiraz eder biçimde sallayıp dişlerimin arasından homurdandım:

“Sizin cennetinizi sevmedim. Hüzünlü bir yer, sakin bir yer, zayıflara, hadımlara ve şişko, salya sümük erkek müsveddelerine göre bir yer.”

Dokundurmalarım zihnini etkilemiş olsa gerekti, çünkü gözleri kıvılcım saçmayı sürdürdü ve yarı yarıya beni yönlendirdiğini tahmin ediyordum.

“Benim cennetim,” dedi, “kutsanmışların mekânıdır.”

“Kutsanmışların mekânı Valhalla’dır,” diye öne sürdüm. “Örneğin, çiçekler hep varsa kim umursar onları? Benim ülkemde, demirden kış çözülüp güneş uzun geceyi kovaladıktan sonra buzun kenarından patlak veren ilk tomurcuklar neşe kaynağıdır ve bakar da bakarız.”

“Ve ateş!” diye haykırdım. “Büyük yüce ateş! Sizinki gibi bir cennette insan, dışarıda fırtınayla kar hüküm sürerken sağlam bir damın altında kükreyen bir ateşin değerini doğru düzgün bilemez.”

“Basit bir halksınız, siz,” diye atağa kalktı. “Bir kar yığınının üstüne bir dam çekip ateş yakıyor ve buna da cennet diyorsunuz. Benim cennetimde fırtınadan ve kardan kaçmamıza gerek yok.”

Günler hep böyle gelip geçecek, güneş hiç batmayacak, neşe de keder de hep aynı kalacak sanırız. İnsanoğlu aldanıştadır. Güneş batar, yağmur kesilir, kuşlar yuvalarına çekilir. Hiç ummadığın anda bir dalga gelip kayığı devirir.