neşe

"Yaptığını saklamak riyakârlığından, kendisi gibi, halkı da kurtarmaya çalıştı. Bir yaz ikindisi Dolmabahçe Sarayı’ndan bir motorla Kalamış Körfezi ’ne kadar uzanmıştık. Koy sandal doluydu. Ortalarına sokulduk. Herkesin gözü Atatürk’te ve hepsi put. Ses yok, kımıldanış yok. Atatürk garsona:

Bize bira getiriniz, dedi.

Getirdiler. Kadehini kaldırarak:

Şerefinize vatandaşlar... deyince kimi yanı başında, kimi oturduğu yerin altında sakladığı içki kadehlerini:

Şerefine Paşam... diye kaldırıp içtiler: Bütün koy neşe içinde çalkalanıp durdu."

*Birinci Baskıya Önsöz

Sevdiğine sarıldığında hissettiğin huzur ve neşe, sevdiğinden dolayı değildir. Sevdiğin sadece aracıydı; bu huzur senden geliyor.

Adına aşk ya da sevgi dediğimiz şey, çoğu insanın, kalbinde haykıran yalnızlığın sesini bastırmak için kullandığı - evet kullandığı - malzemeden öte bir şey değilmiş.

Müzik de neşe içermedi mi, halk homurdanmaya başlar ve yaşam bundan olumsuz yönde etkilenir. Bütün bunların da nedeni, müziğin özünü bilmezden gelmek ve yalnızca gürültülü sesler peşinde koşmaktır.

''Yüzünde aynı anda farklı duygular belirdi: hayret, neşe, şaşkınlık ve korku.''

Hiçbir acı sonsuza kadar devam etmez.