Yazarın insanların iç seslerini düşüncelerinin perdesini aralaması ilgi çekiciydi. Bakıp insanın içini okuması görmekle bakmak arasındaki ince çizgi gibi. Karakterlerin iç dünyasına inişten zevk aldım. Nasıl bu kadar benzeyebiliriz dünyanın öteki ucundaki insanla diyorum ve sonra yaratıcının bir olduğunun delili sanırım diyor zihnim neyse kitabın adından da anlaşılacağı gibi konu iç karartıcı. Tavsiyem daha güzel konulardan bir kitap seçimi yapın. İnsanın yaşlanınca ve hastayken sevilmeye, ilgiye, merhamete nasıl ihtiyaç duyduğunu anlatıyor. Etrafındakilerin yapma tavırlarının insanı nasıl zehirlediğini. En acısında hastayken insanın en yakınlarından merhamet görmediği ve umursanmadığı ve yalnız bırakılması etrafındaki yapmacık hareketler, onlara rol yapmak zorunda olması.. Kısaca acılarından bahsetmiş. Ölüm düşeğindeki insanın düşünceleri nelere olura cevap, hayatı sorgulamasından bahsetmiş yalnızlığın iç karartıcı acısına da bolca yer vermiş. Sadece üzüldüm bu insana Allah'ın yanında olduğunu ve Allahın hiç bir yarattığını bırakmadığını bilse, düzgün bir inancı olsaydı bence bu kadar acı çekmezdi, bu kadar karamsar olmazdı. Adamlar için hem bu dünya hem ahiret cidden zulüm ve acıdan ibaret olduğunu kanıtladı bu eser bana. Adam yargıç en yüksek kademede, en iyi maaşa, en yüksek standartlarda yaşamış çok çalışkan, en üst tabakadan oluşan çevreye sahip ve sonununda herşeyin bomboş olduğunu anlaması işte hayat bu.
