“Dibi bilirim, diyor. En büyük kökümden bilirim onu:
Seni korkutur.
Ben korkmam oradan: ben oraya gittim.
Deniz mi içimde işittiğin,
Onun doyumsuzlukları mı?
Yoksa hiçbir şeyin sesi mi, şu senin deliliğin hani.
Bir gölgedir aşk.
Nasıl da yalan söyler ağlarsın ardından,
Dinle: bu onun toynakları: alıp başını gitti, at gibi.”
sylvia plath
bugüne kadar ne olduysam, neye büründüysem, neyi geride bırakmışsam yanımda, yönümde, yöremde benimle hep gelen devamlı tek şey: okumaktı. az çok fark etmeksizin sadece okumak<3
iyi ki kitaplar, kitap okuma diye bir şey var. insan kitap okuduğunda nasıl da rahatlıyor, nasıl da kafası dağılıyor. ilk kitap yazan kişiye, yayımlama ya da yayma konusunda önayak olan insanlara sonsuza kadar müteşekkirim