gerçekten, dünyanın dışındayız. artık çıt yok. sezgi yeteneğim kayboldu. ah! şatom, saksonyam, söğüt ağaçlarım! akşamlar, sabahlar, geceler, gündüzler... ne kadar yorgunum!
evet, kendini yetiştirmek bir bakımdan iyiydi; insanın bazı şeyleri sıfırdan başarması, son derece güçlendirici bir deneyim olabiliyordu. öte yandan bu yalnız yürünen bir yoldu ve bazen gecenin karanlığında, charles yıllar önce soğumuş olan o sıcak kalbin özlemini duyuyordu.
Reader Follow Recommendations
hemen hepimiz sabahtan, dünyayı avucumuzda tutarak, yüreğimiz aşka susamış olarak yola çıkarız; sonra, acı deneylerden geçtiğimiz, insanlara, olaylara karıştığımız zaman, farkına bile varmadan, her şey yavaş yavaş küçülür, yığın yığın küller arasında azıcık altın buluruz. işte yaşam! olduğu gibi yaşam: büyük savlar, küçük gerçekler.
belki de ancak şüphe edebilen, çaresizliğe düşebilen insan, büyük ve fevkalade şeyler yaratabilir.
Sayfa 37
