Zeynep Nural Oktay
Zeynep Nural Oktay
@nuralnili
Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi
20 reader point
Joined on April 2020
Okuma Hedefleri
Ah Zeze
Yürüyüş yaparken vakit geçsin diye ilk kez kitap seslendirmesi dinlemeye karar verdim. Daha önce kaydettiğim Şeker Portakalı’nı dinlemeye başladım. Kalbimi öyle derinden etkiledi ki… Yaşadığım bu hayatta şükretmem gereken ne kadar çok şey olduğunun tekrar farkına varmamı sağladı. Bu yaştaki minicik bir çocuğun sadece oyun oynaması beklenirken o küçük kalbinde ne kadar çok fırtınalar koptuğu çok güzel anlatılmıştı. Kısacası beni derinden etkileyen bir kitap oldu. Bu kitabı tek bir sözcükle açıklamak istesem “çaresizlik” derdim. Hayat maalesef herkese nimetlerini altın tepsi ile sunmuyor. Canım Zeze, seni hiç unutmayacağım.
Kalemi Güzel Yazar
Öncelikle Ahmet Ümit ile tanışmam lise zamanlarında gerçekleşti. Kalemini çok sevdiğim bir yazar. Bu eserini de yanlış hatırlamıyorsam üniversitenin ilk yılında okumuştum. Eserin o kadar çok etkisinde kaldım ki hemen bir Müzekart çıkarıp elimden geldiğince İstanbul’daki müzeleri gezmeye başladım. Ah o tarihi yarımada… İstanbul’un güzelliğini fark etmemi sağladığın için teşekkürler Ahmet Ümit.
Gelelim eserimiz hakkında düşüncelerime. Ahmet Ümit’in bir eserini okuduğunuzda kendinizi olayların akışında bulmamak mümkün değil. Bu eseri ilk okuduğumda nasıl etkisinde kaldıysam yine aynı etkiyle okudum. Ama sanırım artık bir yetişkin gözüyle okuduğumdan mıdır bazı mantık hataları gözümden kaçmadı. Yine de çok sevilesi bir eser çok.
Polisiye Roman Tutkudur
İncelememe kalemine sağlık Ahmet Ümit diyerek başlamayı bir borç bilirim. Bana göre bir polisiye roman ustasının elinden çıkmış tabiri caizse kılçıksız bir eser. Akıp akıp gidiyor. Okumadığınız her dakika “Acaba katil kim?” diye düşünerek ipuçlarından varsayımlarda bulunmaktan kendinizi alamıyorsunuz. Her polisiye eserini bir solukta okuduğum gibi bunu da öyle okudum. İstanbul Hatırası’nı okuduğumda İstanbul’daki elimden geldiğince bütün müzeleri gezmeye çalışmıştım. Bu eser de benim mitolojiye olan ilgimi oldukça arttırdı. Yani sadece cinayet çözümlemesi değil Yunan mitolojisi hakkında bilgiler vermekten de geri kalmıyor yazar. Romanın konusuna gelecek olursak: Aslen Bergamalı olan, Almanya’da yaşamını sürdüren, eşcinsel olduğundan dolayı ailesi tarafından reddedilen Cemal Ölmez isimli kişi; yapmış olduğu Zeus heykelinin resmi önünde kalbi çıkarılıp eline verişilmiş şekilde öldürülmüş hâlde bulunur. (Zeus resminin bir özelliği vardır. Cemal bu resimde Zeus’un yüzünü kendi yüzü olarak çizmiştir. Çünkü bir projesi vardır: Ailenin bütün üyelerinin yüzlerini Yunan tanrılarına verdiği resimler çizmek.) Cemal’in büyük büyük dedesi olan Pehlivan efendiden başlayarak ailenin bütün erkekleri Pergamon kentinin kazılarında çalışmıştır. İşte Cemal ile başlayan ve Bergama’dan Berlin’e dayanan bu cinayetlerde katil her zaman olduğu gibi hiç ummadık kişi çıkar. Tabii katilin Cemal ve ailesiyle eskiye dayanan bir bağlantısı vardır. Geri kalanı da artık kitabı okuyup öğrenebilirsiniz. Ek olarak romanın sonunda başkomiser Nevzat’ı görmek çok hoşuma gitti. Güzel bir bağlantı olmuş.
Reader Follow Recommendations
gerek var mıydı?
Öncelikle başlığıma açıklık getirmek istiyorum. Benim okuduğum bu yayın yaklaşık 500 sayfadan oluşmaktaydı. İçeriğine, konusuna baktığımda bu kadar “Uzun tutmaya gerek var mıydı?” diye düşünmeden edemedim. Bu eserin yazarın ilk ve tek romanı olduğunu öğrendim. Onun acemiliği olsa gerek. Tabii bu şahsi fikrimdir. Esrarengiz bir giriş, uzun uzadıya bir gelişme ve deyim yerindeyse ‘dan’ diye gerçekleşen bir sonuçtan oluşuyor. Güzel miydi? Güzeldi. Akıcı bir eser öncelikle. Ben biraz uzun bir sürede okudum. Bu benim hamlamış olmamdan kaynaklı olabilir. Yazar, bazı duyguları okuyucuya o kadar güzel hissettiriyor ki bunu anlatabilmem mümkün değil. Söylemek istediğimi ancak okuyarak anlayabilirsiniz. Tavsiyedir.
Açıkçası çok fazla zevk alabildiğim ya da etkilendiğim bir kitap değildi. Yazarın üslubu farklı geldi. Cümleler kopuk kopuktu. Gelecekte bir zamandan bahsedildiğini belli bir yere kadar okuma sonunda anlamama sebep oldu. İtfaiyecilerin artık yangın söndürmek değil de evlerde bulunan kitapları -ev ve onu okuyan insanlarla birlikte- yakmakla görevli olduğu, bu itfaiyecilerden biri olan Montag’ın artık bazı şeylerin farkına vararak bu gidişe dur demek adına yapmaya çalıştıklarını anlatan bir eser. Keşke biraz da Montag’ın bir şeyleri değiştirebildiğini görebilseydik. Ama göremedik. En azından kitabın adı geçtiğinde “Okumadım.” demeyeceğim. Bu açıdan bakarak kendimi avutmaya çalışıyorum.
