Hep yüzümün gülmesine kandılar. "Bu çocuğa bir şey olmaz" dediler. "Bunu da atlatır" dediler. "Bu da geçer" dediler. Herkes bildi Poyraz Karayel'i, kimse tanımadı.
“Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen, boşuna yorma derdi; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna”
Zor şeymiş meğer seni beklemek
Bir bulup bir kaybetmek ellerini
Yollarda caddelerde seni aramak
Açılan her pencerede seni görmek pırıl pırıl
Sonra durup durup saatlere küfretmek
Oysa seni sevince beklemek güzel oluyor
Seni sevince geceler daha az karanlık
Sabahlar daha çok mavi
Seni sevince her gün daha güzelsin
Şimdi ölesiye sevildiğinden habersiz
Kim bilir nerdesin