Sırtlayıp o iyi insanları
O güzel atlar da çekip gittiler...
Sayfa 53 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Kederinden dişleri kenetlenmiş, sakalı ak, sakalı kirli, aydınlık yüzlü, geniş alınlı duvar dibinde güneşlenen yaşlı adama sordu:
"Bir zamanlar bu şehirde konuksever, sıcak yürekli, dost canlısı iyi insanlar, ceren gibi, kırmızı mercan gözlü, uzun boyunlu, kalem kulaklı, suna gibi cins atlar vardı. Onlara ne oldu?"
Yaşlı adamdır ki, azıcık doğruldu, ak sakalı kirli, titredi, yüzü eski bir ışıkla parıldadı, derin bir aaah dedi, ciğeri söken. Aaaah! Duvara sırtını iyice verdi.
Neden sonra gözlerini açtı:
"O iyi insanlar," dedi, "o güzel atlara bindiler çekip gittiler ... Aaaah! Aaaaah! Aaaaaah!"
Sayfa 39Kitabı okudu
‘O iyi insanlar, o güzel atlara binip gittiler’ sözünün hikâyesi
Cümle 
Yaşar Kemal’in bazı kitaplarında geçer. Hikâyesi de ona atfedilir. O Yaşar Kemal olmazdan önce, Aşık Kemal iken yaşadığı rivayet edilir. Hikâye şöyledir:
Vakt-i zamanında Urfa yöresi at yetiştiriciliğinin merkeziymiş. Atların cinsleri, seyislerin pirleri hep Urfa’dan çıkarmış. Atlara meraklı bir bey de bu şöhreti duyup varmış Urfa eline. Yalnız
"Bizim bilge ve nahif atalarımız kendi bahçesine bakarken kibirlenmeyen, başkasının bahçesinden geçerken hasetlik duymayan güzel insanlardı.
Gök kubbenin altında bize verilen emanete sahip çıkan, "Kökler sağlam olsun ki dallar semaya uzansın." diyen arif kimselerdi.
Evet onlar o güzel atlarına binip gittiler ama giderken bize de çok güzel atlar, ağaçlar, ırmaklar, şiirler, türküler, kelimeler, kavramlar ve hepsini bir ana şefkatine kucaklayan kocaman bir gök kubbe bıraktılar.
Sayfa 11Kitabı okudu
at ve atlı ve at ve birbirinin peşi sıra arkalarından sürüklenen upuzun gölgeleri tek beden olmuş uzaklaşıyorlardı batan güneşe doğru. uzaklaştılar, uzaklaştılar ve kararan günün içinde toprağın çizgilerine karışarak geleceğin dünyasına doğru silinip gittiler yeryüzünden.
