Nijeryalı yazar Ben Okri, büyülü gerçekçilikle kendi kürütürünü karıştırdığı romanı Aç Yol’da bir şeylere değinmek istemiş belli ki ama benim için kitabın son 200 sayfası maalesef bir eziyete dönüştü. Okudukça bitmedi, bitmedikçe sıkıldım. Bitirmek için okudum, keyif alamadım. Karakter gelişimi yok, karakterlerin kendi içinde bir tutarlılığı yok. Sürekli tekrar eden aynı temalar ve olaylar var: Düzenlenen ziyafet, çıkan arbade, o kalabalıkta çıkan ve peri çocuk Azaro’yu kaçırmaya çalışan periler, dövüş, dövüş sonrası babanın iyileşme dönemi. İlk dinleyiş ya da okuyuşta ilginçken gittikçe kitap ilerledikçe sıkan hep aynı daha doğrusu çok benzer olaylar. Ayrıca Madam Koto’ya da çok haksızlık yapılmış. Kadından iyilikten başka bir şey görmeyen aile her fırsatta Madam Koto’yu kötülüyor. Sayın Okri keşke karar verseydiniz ya da karakterlerin bir gelişim evresi olsaydı. Gerçi kitaptaki tüm karakterler tutarsız. Konuşmaşların az olduğu, geveze bir anlatıcının yer aldığı - Azaro yani yazar- bir kitap Aç Yol; maalesef bana hitap etmedi.
