Tarihçilik ve objektiflik
Akşın içinde olan, yalnızca olaylar değildir. Tarihçinin kendisi de akışın içindedir.Bir tarih eserini ele aldığımızda, baş sayfadaki yazarın adına bakmak yeterli değildir.Yazarın ya da yazım tarihine de bakın bu, kimi zaman çok daha bile açıklayıcı olur. Eğer filozof bize aynı nehre iki kere giremeyeceğimizi söylemekte haklıysa,aynı nedenle, iki kitabın aynı tarihçi tarafından yazılamayacağı da belki eşit ölçüde doğrudur.
Sayfa 95Kitabı okuyor
Biz her şeye bireysel bakış açımızla bakar ,iç dünyamızın algılamak istediği biçimde dış dünyayı yorumlarız.Bizi sürekli yanılsamada bırakan objektiflik ve sübjektiflik arasındaki bu ikiliktir.Kısa bir süre de olsa bilincimizin ötesine gitmemiz olasıdır.Buna verilebilecek en güzel örneklerden biri bencillikten uzak sevgi deneyimini yaşamaktır .
Sayfa 131Kitabı okudu
Tarih bilinci
Tarih okumak; hoşuna giden şeyleri doğru, gitmeyenleri yanlış kabul etmek demek değildir.
Tarih okumak objektiflik ve gerçekçilik gerektirir. Bunlara sahip olmadan değerlendirme yapamaz, beyniniz yerine duygularınızla karar verirsiniz.
Birçok yazar da bunlara sahip olmadığınızı bildiği için size bilgi vermek yerine kasıtlı olarak fanatizminizi körükler. Bunu ya para ya da siyaset için yapar.
Ya da en kötüsü, tarih yazıyorum diyenin kendisi objektif ve gerçekçi değildir. Bu kişilerin kitap yazmaktan men edilmesi gerekir.
Örneğin objektiflik kavramını sıkça kullanırız. Ancak objektif nasıl olunur? Objektif olmanın kriterleri nedir? Yaşamış olduğumuz sosyal, siyasal ve kültürel özelliklerimizi aşıp mı objektif oluruz? Objektif olduğu iddia edilen söylemler ne kadar objektiftir veya objektif olmak kendi içerisinde dürüst olmak mıdır? Örneğin sosyal darwinizm, çevresel determinizm ve öjeni gibi kuramların ve uygulamaların, yaklaşık 100 sene önce hem bilimsellik hem de pozitivizm gereği, “bilim insanını mekanik bir robot gibi, bulunduğu sosyalliğin tüm özelliklerinden sıyrılmış” olarak sunması ve bilimsel olarak kabul edilen bu uygulamalar objektif olarak yapılmamış mıdır? Bu soruların ötesinde tüm faaliyetlerimiz arasında objektiflik iddiasında bulunacak olan en iyi sosyal yapılandırmamız bilimdir. Bilimin içerisinde bile objektiflik tartışmalıyken diğer bilgi türlerimiz ve faaliyetlerimizin objektiflik iddiası çok daha kötü durumda olacaktır.
Bir üçlemeden oluşan roman üç kitapta da bizi farklı dünyalara taşıyor. İlk kitapta savaştan kaçırılan ikizlerin anneannelerinin yanında hayata tutunmaları objektif bir dille anlatılıyor. Öyle ki çocukların üstün zekalı gösterilmesinden sonra algılıyorsunuz yaşadıkları etik karmaşasını.
İkinci kitap Lucas’ın hayatını ele alıyor. Yıllar boyu kardeşini arayan ve onu beklerken savaşın zihnindeki kalıntılarıyla bazen çirkin, bazen korkutucu anılırını dinliyoruz.
Üçüncü kitapta işler biraz sarpa sarıyor. Sorgulamaya başlıyorsunuz. İkizler gerçekten var mı? Kişiler hayal ürünü mü? Tüm bu okunananlar bir şizofrenin notları mıydı? Derken ben gerçek ve gerçekdışının ayrımını yapamadım.
Dili sert ve çarpıcı. İnsan ilişkileri tüm çıplaklığıyla verilmiş ve çevirisi muhteşem. Bu objektiflik beni hiç rahatsız etmedi çünkü Macar edebiyatına hakim değilim, okuduğum birkaç not arasında Macar edebiyatının ağır bir dili olduğu yazılıyordu. Nitekim bu kitapta bu yüzden bu kadar çarpıcı sanırım.
İkizlerin ilişkisini 
Trevanian’nın 
Katya'nın Yazı kitabındaki ilişkiyi andırdı bir nebze. Acımasız ve bi yandan sevginin varlığı inkar edilemez fakat bir o kadar da sert.
"Kendi kendini yok etme ve 'objektiflik' kültü bu alanda da sahte bir derece düzeni yarattıktan sonra, bilgi insanı için büyük ani heyecanlara dair hakkı geri kazanmak! Schopenhauer: 'gerçeğe', bilgiye giden tek yolun özellikle ani heyecanlardan, istençten kurtulmakta yattığını öğrendiğinde, hata doruk noktaya çıkmış oldu; istençten kurtulan entelekt, gerçeği, bir şeylerin gerçek özünü görmekten başka bir şey yapamaz.
Aynı hata in arte yapılmıştır: sanki her şey, istençsiz görüldüğünde güzelmiş gibi."
Sayfa 397Kitabı okudu
