".. Hiç bitmeyecek yarım yamalak yaşantıların özlemi var İçimde .."..!
İnsanlar! Neden kaybolup gitmeme seyirci kalıyorsunuz? Benden ne kötülük gördünüz? İnsanlar, duygusuz bir telaşla kaçışıyordu. Çok zayıfladım insanlar! Belki de kaçmak istediğim bir işe farkına varmadan sürüklüyorsunuz beni. Oysa, ne kadar korkuyordum beni tutmanızdan. Ne kadar tutucu görünüyordunuz. Ne hileleriniz vardı. Ne kadar zayıf bağlarla bir arada tutuyormuşsunuz toplumu.
Bir anlam aramamalı. Anlam kadar insanın hayatını zehir eden bir kavram yoktur.
“Sonra neden aramadım? Bir türlü fırsat olmadı; her an onu düşündüğüm halde hep bir engel çıktı. Aşağıda yeni sesler, yeni gürültüler duyduğu için inmedi bir süre herhalde. Oysa biliyordu: Aramızda, hiçbir yeni varlığın önemi yoktu; konuşmuştuk bütün bunları. Ben de onun inmesini beklemiş olmalıyım.”
Sayfa 31Kitabı okuyor
Hayat, düşünceleri tutan bir hapishanedir. İnsan, can sıkıcı bir saç demetidir. Ben de akılsız bir robotum.
Yazık; insanlar düşüncelerimize uygun biçimler almıyor.