Ölümsüz Bir Özlemle..
Yanlış yerde bekliyor bu çocuk. Kesin. Bu kadar bavulla bir yere gidiyor olmalı. Ama o beklediği yerden geçen hiç bir vesait insanı bunca bavulla gidilecek bir yere götürmez. En fazla bir sırt çantasıyla gidilecek yerlere götürür. Yolun karşısına geçmesi lazım. Yanlış yerde bekliyor. Belli. Çok belli. Gelen dolmuşların tabelalarına bakıyor
Öğrencilerim ve ben :)))
...Hesaptır bu, birbirine uymaz. Biz okuldayken, sınıftaki elli kişi, hep hesabı yapardık da, hiçbirimizin çıkardığı sonuç öbürünü tutmazdı. Öğretmen de başka türlü sonuç çıkarırdı.
PDFKitabı okudu
Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022225,9bin okunma
2003 senesinde orta okuldayken Türkçe hocamız her hafta bir dersi sadece kitap okumaya ayırırdı. Kütüphaneye geçer orada Yeni Türkünün fon müzikleri eşliğinde kitap okurduk. Panoya da resimlerimizden bir tablo yapmıştı. Her 100 sayfaya bir harf veriyordu. Harfler şöyle B-E-N B-İ-R Y-I-L-D-I-Z-I-M . İlk yıldız da ben olmuştum ayıptır söylemesi :) İşte bugün o okuduğum kitaplar için çıkarttığım özetleri buldum. Açıkçası hangi kitapları okuduğumu falan unutmuştum. Özetleri okudum 2-3 sayfa hemde büyük yaprak altında da hocamın imzası :) Şimdi iki satır inceleme yapmaya üşeyiniyoruz zamanında sayfalarca özet yazmışız.
Size bir şey diyeyim mi, orospuluk yaptığım zaman okuldayken döktüğüm kadar gözyaşı dökmedim. Bir başkalık vardı. Orospuluk ederken ben, ben olmaktan çıkıyordum sanki. Kendimi aşağılanmış bulmuyordum. Hiç değilse, öğrenciliğimde olduğunca aşagılanmışlık duygusuna kapılmıyordum. Belki de fahişe olunca zaten o denli aşağı düşüyorsun ki, daha fazla aşağılanmana olanak kalmıyor. Sokak sokaktır, sokaktan hiçbir şey beklemezsin. Oysa akademik dünyadan bir şey bekliyorsun. Müşterilere karşı sürekli savunu durumundasındır. İç dünyanı açmazsın. Kafanı, yüreğini bu işe vermezsin. Oysa üniversitede kendimi kaptırdım. Bu benim mesleğim olacaktı.
Üniversite beni sokaktan çekip alacak — orospuluktan kurtaracaktı. Ne büyük düşkırıklığı. Okulların öyle olması gerekmez — seni öylesine aşağılamaları hiç de gerekli değil. İnsana insan gibi davranmalılar. Tanrı aşkına saygı duymalılar. Saygıdan başka beklediğim bir şey yok. Kayıtsız şartsız aşk filan değil istediğim, yalnızca saygı.
Vedalar Zinciri
:"(
Bilenler bilir, Elazığ-Malatya kardeş illerdir. 90 km mesafede çok benzer kültüre sahip akrabalık bağı yüksek olan iki şehirdir. Doğduğum şehir Elazığ; bebekliğim, ilk ağlamam, minnacık adımlarım, ailemin yuvasına konan ilk kuş..
Hiç unutmam okul, evimize çok yakındı her gün alt komşumuz Sena ile kol kola girerdik, annelerimiz arkada biz önde varır giderdik okula. Ne kadar değişik geliyor anlatamam, düşündükçe zihnimin derinlerinde hatıralar parmak kaldırmaya başlıyor. Zihnen hatırladığım ilk depreme de okuldayken yakalanmıştık. Hemencecik öğretmenimiz sıraların altına girdirmişti bizi. Elimde babamın aldığı desenli kurşun kalem vardı. Deprem olur olmaz ilk onu almıştım avuçlarımın arasına. Bahçeye inerken birisi çarpmış olacak ki kalemimi düşürmüştüm. Annem korku, panik içinde beni almaya gelmişken "Anneeee kalemim kayboldu, ben babamı çok üzdüm" diye ağlayıp durdum. O kalem beni depreme öyle sinirlendirdi kii. O zamandan beridir ne çok deprem yaşadım, doğduğum yıl bile Marmara Depremi ülkemizi sallamış :((
Sonra biz Malatya'ya yerleştik, çocuk aklı biraz orda kalıp dönecektik oysa ki. Geçti aradan 14 yıl ve deprem sen nasıl da çıkardın bizi hayatımın olgunluk evresini, her detayını, beni ben yapan her anımı yaşadığım Malatya'dan.. Aslında sözde sevmezdim ben Malatya'yı, memleketçilik ile Elazığ kazanırdı. Beni bu kadar yaralayacağını asla tahmin edemezdim Malatya..
Şimdi hem dünyaya geldiğim Elazığ'dan, hem hâkikate doğduğum Malatya'dan ayrılma vakti.. Zaman; belki de kalbimizin en yakın dostuyken bir yandan da en çok yaralayanı...
