Osmanlı İmparatorluğu, şeriata ve kendi kanunlarına dayanan bir milletler câmiası olup kuvvetini Türk İslâm mefkûresinden alıyor; adâlet, insanlık ve barış onun “Nizâm-ı âlem” dâvâsının esasını teşkil ediyordu. Osmanlı imparatorluğu, bugün beşeriyete sulh getirmek isteyen, fakat materyalist dünyada bir türlü müessir olamayan Birleşmiş Milletler ideal ve teşkilâtından daha üstün ve gerçek bir siyasî ve içtimaî nizâmı temsil ediyordu.
İçtimaî adâletten uzak kalmış hilâfet ve Selçuklu İmparatorlukları da onunla kıyaslanamaz ve tarihte misline rastlanamaz. İmparatorluğun bu yüksek vasıfları artık ilim âlemince kabul edilmiştir.
Firavunlar devrinden beri hiçbir zaman bu derece adaletsiz bir iktisadi yapıya sahip olmamıştır. Firavunların lüksünü söz konusu bile ettiremeyecek bir zenginlik, bir iktidar günümüzde Firavunlar devrinin iktidarının kültürüne, manevi değerlerine ve adalet anlayışına sahip olamayan dar bir zümrenin elindedir ve bence asıl tehlike buradadır.
Bir zamanın zulüm edenleri zulme uğradıklarında zulme uğrattıkları gibi ağıt yakar. Adalet er yada geç tecelli olur. Kardeş olamayan insanoğlu, bir biri ezer bir diğeri
Maateessüf beyan etmek zorundayız: Yazılı tarihine sahip olduğumuz dünya, Firavunlar devrinden beri hiçbir zaman bu derece adaletsiz bir iktisadi yapıya sahip olmamıştır. Firavunların lüksünü söz konusu bile ettirmeyecek bir zenginlik, bir iktidar günümüzde Firavunlar devrinin iktidarının kültürüne, manevi değerlerine ve adalet anlayışına sahip olamayan dar bir zümrenin elindedir ve bence asıl tehlike buradadır.
Sayfa 256Kitabı okudu