...
Oysa, belleğimizde dirilen kimi fotoğraflarda ben dediğimiz kişi, şimdi ne kadar uzaktır bizden. O, hangi ben'imizdir? Çoğu kez, bizimle artık pek az ilişkisi kalmış birini "ben" diye anlatmak ne kadar gerçektir? Bizim için çoktan yabancı olmuş o kişinin herhangi bir yazı kahramanından ne farkı kalmıştır, hayatına ait bazı ayrıntıları ve izleri çok daha iyi bilmemizden başka? Bir zamanlar olduğumuz o kişide kendimizi görmekte zorlandığımız anlara karşın, gene de neden her şey dün gibi canlı ve yakıcıdır?
...
Sayfa 86Kitabı okudu
Gece yarısı durdu ay, yıldızlar, uyku.
Ölü, zamanın adılını mırıldanıyordu
Hiç bilmediği yabanıl bir dille,
Ay gibi karanlıkta dinliyorduk bizse,
Neden hep sonumuza doğru benziyoruz,
Madem aramaya çıkmış tohum bu
Ölüyü saklıyoruz evde.
Bu ölü açık denizdeydi, kılıç gibi,
Başlamanın hiç bilmediğimiz istenci,
Bilgeliğin altın kemeri başımıza değdikçe
Her sabah her akşam görünür gözümüze
Yaşlı bir kıral gibi sağına soluna bakan
Zamanın duvara yazılmış ikiz resmi,
Ölüyü saklıyoruz evde.
Bir ölü gerekli her eve
Dalmış parmaklarının kalenderliğine,
Hiç bilinmez ki öldüğümüz
Bu yağmur hem gece yağar hem gündüz,
Söndürüp camlara damlayan ayı
Gündüzle gece yanyana iner denize,
Ölüyü saklıyoruz evde.
Büyüklenme, tüm duygularımız içinde gerçek acıyla en bağdaşmayanıdır. Bununla birlikte bu duygu insanın içine öylesine işlemiştir ki, en acılı olduğumuz anlarda bile onu kolay kolay dışlayamayız. Acılı anlarımızda bu duygu, insanın kendisini ya çok üzgün ya çok mutsuz ya da çok metinmiş gibi göstermek istemesiyle ortaya çıkar. Bizim varlıklarını kabul etmeye pek yanaşmadığınız, oysa en büyük acılarla sarsıldığımız anlarda bile bizi bırakmayan bu aşağılık istekler, acımızın gücünü, yüceliğini, içtenliğini lekeler.
”Fakat doğa bizi yasalarındaki ahenge, uyuma öyle bir alıştırmıştır ki, onun görmeye alışık olduğumuz uyumundaki en ufak bir kayma bizi tiksindirir, korkutur; bu nedenle Yaradan’ın her hatası yanlış yaratılmış bu varlığa karşı- her ne kadar bir haksızlık ise de ne yazık ki çözümü yoktur- içimizde öfke uyandırır. Daha da kötüsü tiksintimizi onu özensiz yaratana değil,hiçbir suçu günahı olmayan eserine yöneltiriz: sakat ve biçimsiz varlık yeterince sıkıntısı,derdi yokmuş gibi sağlıklı ve kusursuz varlıkların nahoş davranışlarına da katlanmak zorunda kalır.”
Bahar ne de güzel geldi. Bayram da geçti. İnsanlık yerinde saysa da, hayat bir şekilde yolumuzu bulduruyor bize. Yörükoğluʼnun bir kitabında geçer: “İyiydim. Baharın ikindi vakti nasılsa öyle serindim.” Bir bahar serinliği gelsin yüreğinize sevgili okur. Çiçek gibi bir ömür dileriz, iyi olduğumuz ve iyi kalabildiğimiz.
(Alıntı)
Tarih Geçmişin Hasar Tespit Raporudur
Seçmenin de, seçmen olmanın da bir ahlakı var.
Seçmen üst akıl olmayı başarırsa ahlakını da yaşatır.
Sömürgeyi kendine üst akıl olarak seçen toplumlarda bir ahlak yoktur.
Sömürge lehine her çabanın kusursuz işlediği bir çağda yaşamak bıktırdı bizi.
Oysa yaşam kusursuz olmama çabası içinde huzur ve mutlulukl üretir.
Yoğurt kaplarına
Salvador Dali
Salvador Dali’nin Eriyen Saatler ya da diğer adıyla Belleğin Azmi tablosuna uzun uzun bakmışlığım var iç geçirerek.
Belleğin Azminin ne için olduğunu düşünerek.
Akıp giden zamana karşı mı mesela bu azim?
Unutmamak için çırpındıklarımız uğruna mı?
Mesela sevdiklerimizin yüzünü unutmamak için. Edindiğimiz bilgileri belki. İlk aşık olduğumuz anı,
Akıl dünyamızın altına bir başka dünyanın gömüldüğünü unuttuk. Bu açıklamayı yapana dek insanlığın başına daha neler gelecek bilemem! Örneğin, savaşanlar bizler olduğumuz halde, savaşın kendiliğinden geldiğine inanmamız gibi.
Sayfa 276Kitabı okudu
Kendimizi olduğumuz gibi kabul edinceye dek bizi tutsak edecek kahramanlar. Süpermenler ve tanrılar yaratmaya devam edeceğiz. Özgür toplumda kahramanlara yer yoktur. Özgür insanın kahramanları olmaz.
Günler değişmeye, upuzunmuş gibi görünen bu yolsa her geçen gün daralmaya devam edecek diyorum kendi kendime ve yaşamaya mecbur olduğumuz tüm insan ilişkilerinde küçük sevinçlerden hep medet ummaya çalışacağız. Ve bu yolun bir yerinde hiç beklemediğimiz bir anda bir hayaletin ya da şehrin tutsağı olduğumuzu anlayacağız.
Kimi zaman olur ya , daha uyuyoruzdur ve dış sesler beyaz bir çarşafın içindeymiş gibi sarmalanmış olduğumuz bilinçsizlik duvağını geçip bize ulaşır.Beyaz bir çarşafın içindeymis gibi .
Biz, saffetimizle sanırız ki bütün tanıdıklarımız her zaman kendimizi olduğumuz gibi görecekler, masum isek mücrim saymayacaklardır. Halbuki aleyhimizde verilen hükümlerin sebepleri çok kere bizim kusurlarımız değil, bize bakanların görüşelerini bulandıran kendi hisleri, acizleri ve öfkeleridir.
Sizi ısıran köpek siz ısırılmaya müstahak olduğunuz için değil, kendisi kuduz olduğu için ısırır.
