Dirilir ufka temâsınla güneş, ay bekler..
Gülüşünden kanayan goncayı bülbül bekler..
Bulamazsam ne yazar, çölde serâbın bekler..
Yarılır iste, şu kalbim ki işâret bekler..
Dudağın değse kadehler bile sarhoş bekler..
Sana hasretti hayâtım, beni ölmek bekler..
Ölürüm bir gece, yıldızlara bak anlarsın..
Bilemez başkası bir tek bana sen ağlarsın..
(Feilâtün/Feilâtün/Feilâtün/Fa'lün)
Açık havada, kargaşanın ortasında, henüz genç ve sağlıklı bir bedene sahipken, zafer borularının öttüğü anda ölmek güzel olabilir; ama bir hastane koğuşunda uzun uzun acı çektikten sonra ölmek daha kötüdür herhalde; evde, sevgi dolu ilenmeler, hafif ışıklar ve ilaç şişeleri arasında ölmek daha melankoliktir.
Sayfa 230Kitabı okudu
hava leylâk
ve tomurcuk kokusu
havada köryoluna
havada suçsuz günahsız
gitme korkusu
ah desem
eriyecek demirleri bu korkuluğun
oh desem
Bence bu ufak tefek sorunlarla baş etmek için ödenen bedel, onların varlığını inkar etmekle ödediğimiz bedelden daha az.
Sayfa 160 - MariKitabı okuyor
Herkesin her konuda fikri vardı, yalnızca kendi dediklerinin doğru olduğundan kuşkuları yoktu. Günlerce, gecelerce, haftalarca, yıllarca konuşur dururlar, iyi ya da kötü herhangi bir düşüncenin, ancak biri onu uygulamaya koymaya kalktığında var olabileceği gerçeğini göz ardı ederlerdi.
Sayfa 157Kitabı okuyor
Şimdiye kadar, böyle ölmek için mi hayatta kaldın...?!!
Tüm acı verici deneylere bunun için mi katlandın...?!!
Hayatın aynılığı bir tür güvence gibiydi. Her değişiklikten, başkalıktan ve başkalardan besmele görmüş şeytan gibi ürkmek ve hep o alışıldığı, bildiği aramak, bulamamaktan korkmak hayatlarımızın temeli idi.
Sayfa 176
Herkesten kurtulmak ancak kendini feda etmekle oluyormuş anladım; herkesten kurtuldum, kendimi kurtaramadım, onu rehin vererek yaşamaya başladım.
Sayfa 175
Mutlu uyumak lazım azizim
Madem uyku yarı ölüm halidir,
O halde mutlu ölmek lazım, her gece 
Cemal Süreya
Okudukça bazı şeylerin farkına varıyor insan, yaşamın önemi gibi... Yaşıyoruz ama kendimiz gibi mi yoksa başkalarına yaranabilmek ya da toplum içine karışabilmek için mi ? Kendimizden ne derece ödün veriyoruz? Farklı kişiliğe sahipsek bunu neden saklıyoruz ya da farklı birşey düşündüğümüzde farklı bir harekette bulunduğumuzda neden hemen tuhaf gözlerle bakılıyor, deli sıfatı yiyoruz? İşte bu kitap bu düşünceleri ve cevapları gayet güzel yansıtıyor.
Veronika'ya gelirsek eğer ölmekle ölmemek arasında gelgit yaşıyor. Ölüme giderken bile kafasında binbir soru var ve en sonunda farkına varıyor yaşama sevincinin. Kitap diğer karakterlerin de neden Veronika ile yollarının keşistiğinden bahsediyor. Hayattanızdan ufak kesintiler de bulabilirsiniz. Belki sizlerde buna benzer durumlar yaşadınız.
Zaten hayatta böyle değil mi? Ölüm düşüncesi bu kız gibi geçer ya da geçmez aklımızdan belki ama bazen bunalır, enerjimiz düşer hatta içimize kapandığımız anlar olur. Bazen öyle bir an gelir ki neşe, sevinç kaplar ruhumuzu ve bedenimizi. İyi ki deriz herşey için ve mutluluk saçarız çevremize... Hayatımızın her anında vardır böyle anlar. Önemli olan zoru başarıp başedebilmek her ne yaşıyorsak...
İşte böyle bir kitap...
Bu arada herkesin içinde elbet vardır bir delilik diyerek noktalamak istiyorum.
Veronika Ölmek İstiyor
Paulo Coelho
..halı da yumuşak mıymış ne, öyle görünmüyordu, oturuverince dünyada ne güzel bir yer kaplandı, şimdi, tam şimdi kıyamet kopsa keşke, camlara ağacın dalları hafiften çarpıyor, tıkır tıkır, güneş parlıyor parçalı bulutlu, en güzel hava, işte şimdi şu andan başka pek kıymet verilecek bir şey yok sanki, yokluğuna vahlanılacak bir şey yok sanki; şu an kubbe ne kadar yüksek, renk renk, lambalar sonsuzluk alameti gibi şimdi, tam şimdi ayak parmaklarım içeri doğru kıvrıldı, bulunduğum yerden memnunum evet şimdi, tam iken, çok seyrek hallerde olduğum gibi arandığım yerde iken kıyamet kopsa; keşke, keşke, keşke, böyle güzel bir günde. Ama şimdi seyrelecek, her şey seyrelecek, sonra da bitecek, anı bile hatırlamayabilirim, halbuki vardı, vardı da geçti.
Sayfa 16Kitabı okuyor
Bilirdim ki kim nereye düşerse düşsün sonra kalkıp evine gider. İnsan düştüğü yerde, yaralandığı yerde, bittiği yerde değildir.
Sayfa 174
#DenizGezmiş #YusufAslan #Hüseyinİnan
"Elbet bir bildiği var bu çocukların kolay değil öyle genç ölmek"
Sadece kırılmıştım ve belimi doğrultamıyordum. Bu halim de anlaşılan bezginlik ve sünepelik gibi görülüyor, tek başıma bir şey yapamayacağıma iyice emin olunuyordu.
Sayfa 167