Benden sana öğüt ki ;Nerde olursan ol, ister harpte, ister ölümde, istersen kırk günlük açlıkta ol, istersen yorgunluktan öl uykusuzluktan ayakta duramaz ol ama kendine bakmayacaksın , ilkin kırata bakacak onun her hacetini görecek ondan sonra kendine bakacaksın. Nazlı bir çocuğa bakar gibi bakacaksın ki kırat sana kardeş olsun.
Uzun süre uçuruma bakarsan uçurum da sana bakar.
Ölümde huzur değilse de en azından ona benzeyen duyarsızlık vardı. Düşmanları hakkında, huzurun ölüm olduğunu, zalimce cezalandırmak isteyen için ölümden başka yollar gerektiğini kendi kendine söyleye söyleye intihar düşüncesinin iç karartıcı devinimsizliği içinde buldu kendini; felaket yokuşunda bu karanlık düşüncelere takılıp kalanın vay haline! Tertemiz dalgaların maviliği gibi uzanan, ama içinde yüzücünün, kendine çeken, emen ve sulara gömen zift gibi bir balçığa bacaklarının giderek yapışıp kaldığını hissettiği ölü denizlerden biridir bu. Bir kez böyle hissedince, eğer ilahi güç onun yardımına koşmazsa her şey biter ve harcadığı her çaba onu biraz daha ölüme çeker. Yine de bu ruhsal çöküntü durumu, belki de kendisinden önce gelmiş acıdan ve onu izleyecek cezadan daha az korkunçtur; bu size kocaman uçurumu, ama uçurumun dibinde de hiçliği gösteren bir tür baş döndürücü avuntudur.
"Ama bugün durum başka: bana yaşamı sevdiren her şeyi yitirdim, bugün ölüm bana, beşikte sallayacağı çocuğa gülümseyen bir dadı gibi gülümsüyor; ama bugün istediğim gibi ölüyorum ve odamda üç bin tur döndüğüm, yani otuz bin adım attığım, yani hemen hemen on fersah yürüdüğüm öfke ve umutsuzluk dolu şu gecelerin birinden sonra nasıl uyuyorsam, öylece yorgun ve kırık uykuya dalıyorum.”
Bu düşünce genç adamın kafasında filizlenir filizlenmez daha yumuşak, daha güler yüzlü oldu; sert yatağı ve kara ekmeği artık onun için sorun olmaktan çıktı, daha az yedi, uyumaz oldu ve yaşamının geri kalanını, eskimiş bir giysiyi bırakır gibi istediği zaman orada bırakacağından emin olarak, neredeyse katlanılabilir buldu.
Bir Çöküşün Hikayesi
Kendini öldürmüştü çünkü insanların dostluğunu, küçük bir komedyayla kandırabilcek o aynı ahmak insanları özlüyordu. Ölmek ona kolay görünmüştü, ölürken bile gülümseyebilirdiniz evet, gerçekten yapabilirsiniz-madam denemişti- hem de pek ala gülümseyebilirdiniz ve ölümde güzel ve huzurlu bir yüzü korumak zor değildi. Öldükten sonra bile mutluymuş gibi görünebilirdiniz. Madam bunu bilmiyordu. Her şeyi, insanları, dünyayı, ölümü ve yaşamı birdenbire öyle komik buldu ki hazırlık yaptığı gülümseme kaygısız dudaklarına gelip konuverdi. Sanki karşısında bir yerde bir ayna varmış gibi kendine çeki düzen verdi, ölümü bekledi, gülümsedi, gülümsedi ve gülümsedi.
Sayfa 119 - Aperatif kitapKitabı okudu
