Ruhum toprak kokuyor
Ruhumda toprağın izleri
Ölümü özlüyorum...
Sensiz geçen bir günü daha gömdüm geceye.....
ŞiirZen
''Nasıl olduğundan çok, nasıl olmuş olabileceğini özlüyorum.''
Sayfa 84Kitabı okuyor
Her şeyi özlüyorum.
Kendimi özlüyorum
Umarım benden bıkmazsın, seversin herkes önce sevdiğini söylerdi umarım sonra bırakmazsın. Söyledikten sonra ağzıdan bir laf çıktıktan sonra hele bir de inandırıcılığı varsa benim inanasım deli gibi kanacağım sevilmeye hasretle kaldığım zaman gelmişse, Yapamıyorum demezsin olmuyor demezsin senden önce başkası vardı seninle de onu unutma
Dün otobüste arkadaşımla fakülteye giderken arkadaşımla konuşuyorduk. Yine babaannemin mütemadiyen telaffuz ettiği şu cümle döküldü dilimden "Kız kızım ölümü gözünün önüne al". Fatkettiğimde bunu düşündüm sahi ne güzel hatırlatıcı cümlelerimiz varmış... Özlüyorum.
Bir ruhun ne zaman
Aklanır saçları
Ne zaman ölüme daha yakın olur
Bir sevdalı
Ben bilmiyorum ama ölümü özlüyorum
Ruhumda toprağın izleri var
Ruhum toprak kokuyor
Üstüm başım ölüm kokuyor
ŞiirZen
faust: ne giyersem giyeyim bu mahdut dünya hayatının ızdırabını çekeceğim. ben sadece oyunla vakit geçirecek kadar genç ve arzusuz yaşayamayacak kadar yaşlı değilim! dünya bana ne bahşediyor? hep mahrumiyetlere katlanmak, benim nasibim bu. ömür boyunca her saat, her kulağa kısık sesle ulaşan nakarat bu. sabahları hep korku ile uyanırım. geçerken tek bir arzumu bile yerine getiremeyecek olan ve bir sevinç belirtisi bile inatçı bir aksilikle harabeden kalbimin yaratıcılığını bin çirkin gaileyle baltalayan gündüzü görünce ağlamak gelir içimden. gece çöktüğü zaman da yatağıma endişelerle uzanırım, çünkü yatakta da istirahat mukadder değil. vahşi rüyalar beni korkutur. göğsümdeki Tanrı, en içimden beni tahrik eder. bütün kuvvetlerimin üstünde yerleşen akıl dışarıda beni faaliyete geçiremiyor. böylece hayat benim için bir yük oluyor. ölümü özlüyorum. hayattan tiksiniyorum!
Sayfa 46Kitabı okuyor
Herşeyi özlüyorum
Kendimi özlüyorum..
Seni özlüyorum...
İnsanın kaybettiği birini aynı şekilde sevmeye devam edebileceği, insanın içini parçalayan o müthiş acıya rağmen böylesine büyük bir sevgi hissedebileceği aklıma gelmezdi. Paul artık yok ve ben onu neredeyse her an özlüyorum. Ama sonuçta hâlâ birlikte kurduğumuz hayatı yaşıyorum.
"Eşlerden birinin ölümü, seven bir çift için evliliğin sonu değil, sadece aşamalarından biridir, tıpkı balayı gibi" diye yazmıştı C.S. Lewis. "Ve o aşamada da yapmak istediğimiz şey evliliğimizi sadakatle sürdürmektir."
Kızımıza bakmak, aile ile haşır neşir olmak, bu kitabı yayımlamak, anlamlı işler yapmak, Paul'ün mezarını ziyaret etmek, yasını tutup onurlandırmak, kısacası böyle yaşamak sevgimi yaşatıyor, canlı tutuyor; hem de hiç tahmin etmediğim kadar.
Bazen hiç bir şey değişmez...
Bazen senden çok ölümü özlüyorum
Bilmiyorum zaman mı dar
Yoksa Seni mi imkânsızsın
Hakkari /Şemdinli /3 Dağ Komando Taburu
Ölmüş olsalar dahi ben öğrendiğim çoğu alimi çok özlüyorum. Hele ki Rabiatül Adeviyye annemizi…
Ve anlıyorum o sözü
“Alimin ölümü alemin ölümü gibidir.”