Doğa'nın bilinç ve evrim açısından derin anlamı olan iki tane temel üretici stratejisi vardır. Birincisi, memelilerin kullandığı, az sayıda yavru doğurup bunları dikkatlice büyütmektir. Bu riskli bir stratejidir, çünkü her nesil birkaç tane yavru üretilir ve bu yavrulara bakılmak zorunluluğu vardır. Her yavruya değer verilir ve belirli bir zaman boyunca dikkatlice bakılır. Öte yandan, böceklerin, sürüngenlerin ve Dünya'daki çoğu yaşam türünün içinde olduğu hayvan ve bitkiler aleminin çoğu tarafından kullanılan daha eski bir strateji vardır. Bu strateji, çok sayıda yumurta ya da tohum oluşturup daha sonra bunlan kendi başlarına bırakmaktır.
Bakım olmadan çoğu yavru hayatta kalamaz, yalnızca birkaç dayanıklı birey bir sonraki kuşağı oluşturur. Bunun anlamı, her kuşak için ebeveynler tarafından harcanan enerji sıfırdır, türlerin üremesinin gerçekleşmesi olasılığa bağlıdır. Bu iki strateji de, yaşama ve zekâya ürkütücü derecede farklı yaklaşımlarda bulunuyor. Birinci stratejide her bireye tek tek değer verilir. Sevgi, bakım, duygusal bağlar ve bağlanma bu grupta ön plandadır. Bu strateji, eğer anne-baba bireyler yavrularını kollamak için yeterince enerji harcarlarsa çalışır. İkinci stratejide ise bireylere önem verilmez, bunun yerine türün bir bütün olarak hayatta kalmasına önem verilir. Bu stratejiyi uygulayanlara göre, bireylerin hiçbir değeri yoktur.