Önsöz

Kendime yeni bir önsöz yazmak istiyorum.Yeni bir dil yaratmak istiyorum. Beni kendime anlatacak bir dil.

Ölmüş olacaktım, evet; sefaletten ve sıkıntıdan. Bu, sefalet değil mi? Sıkıntı değil mi? Ben kendimin miyim? Ben, ben miyim? Niçin bedenimi ve ruhumu çaldın?
Zavallı Don Juan hıçkırıklara boğuluyordu.

Karı koca konuşsalar bile aralarına buz gibi bir sessizlik perdesi iniyordu. Ruhlarına ve yüreklerine acı veren hiçbir şeyden söz etmiyorlardı.

“Yaşamım bir su sızıntısı gibi elimden akıp gidiyor,” diyordu, kanımın çekildiğini, kafamın uğuldadığını duyuyorum ve eğer hâlâ yaşıyorsam, yavaş yavaş öldüğüm için... Ve eğer bir şeyler duyuyorsam bu yalnızca onun için, küçük Marki için, yalnızca onun için... Senin, Tristán, bana güneş, özgürlük ve sevinç getireceğini sanmıştım,

BERTA
Hayır, hayır! Ama...
RAQUEL
Bu ama’larla hiçbir yere varamazsınız...
BERTA
Peki nereye varmalıyım?

Ne denli az konuşulursa o denli çok sever insanlar birbirini.

Bu sözcükler ve ben... Ben öyle mi? Bu laflar romanlarda olur. Roman okumaktan hoşlandığını biliyorum zaten.
— Hâlâ hoşuma gidiyor.
— Öyleyse ne kadar istersen oku. Dinle bak, eğer çok istiyorsan büyük evin yanındaki arsaya bir kitaplık yaptırır ve içini de Adem’den günümüze dek yazılmış bütün romanlarla doldururum.
— Neler de söylüyorsun sen!..