Önsöz

Çarpışan Sesler, “Otel Gören Defterler” serisinin ilk kitabı. Sessizlik ve sükunet özlemi içerisinde gürültünün ortasında kaleme alınan direniş yazıları. Neye mi direniş? Yozlaşan her şeye, “sessizliksizliklere, gürültüye, yüzeyselliğe, derinliksizliğe…”
Yazar gözlemlerini/izlenimlerini kendine has yorumuyla anlatıyor.

İşte kitaptan altını çizdiğim satırlar:

*Yeryüzünde: Her yere yapıştırılmış bir yitik ilanı: “İçi Dışı Bir İnsan”

*Dostumun düşmanı dostum olmasın.

*Ses yakalamak: Yazmak.

*Yazı, tembelliği tükete tükete olur.

*Kendi kendimizi beklemek de en zoru.

*Onarım sessiz başlar insanda; başlarsa.

*Çok vefalı bir dostun elini tutarcasına, sağ elimi, sol elimin üstüne getirdim.

*Gündüz de öğretir tabiî de, gecenin konuları işleyişi farklı: sabır: öğretilmesi ve öğrenilmesi en zor derstir. Kuşkusuz fark atıyor gece, öğretmenlikte gündüze.

*Aşka azmettirici çiçekleri başını çeker gül: güle güle güle bakılmazsa gözleri kan çanağına döner yaprakların.

*Her mütevazi adım da, adım gibi bilirim ki,dik bakıştır.

*Her aklımıza geldiğinde sabah olmaz.

*İnsanın, kimi sabahları, kendi kendini bir yerlerden teslim alıyormuşçasına gözlerini açtığı da oluyor; bir tür kur-tak töreni; yeniden yeniden alışışı, kendi kendini yüklenişine; teslim alan da sizsiniz, kendinizi teslim ettiğiniz de.

*Düş üşümesine hiç yer kalmamış koridorlarda.

*Küçük büyük her direniş bir önsöz ister.

*Büyük sıkıştırılmışlıklarda insan her şeyi derinlemesine gözden geçirmek ister. Gücü de sanırım buradadır insanın, tekilliğini yoğunlaştırabilme eyleminde, durup durup tartıya vurabilmesinde kendi kendini.

*Üç noktadan önce, sözcük dönüşmesi başlayacaktı ki, konulacak iki nokta üst üste kulağını büktü kağıda yaklaşan ilk sözcüğün: çöktü yere adeta: sözcük kadar acısını içine gömen canlı azdır. Bu cümle hiçbir harfi yere düşmeden, söylenebilmeliydi.

Önsöz kısmı güzel anlatım güzel lakin kitabın içeriği hikaye olarak devam ediyor ve baya sade ve basit. Okuması kolay lakin ben gibi aksiyon bekleyen birine pek iyi sonuç vermez