Bir palyatif bakım servis hemşiresi olarak bu kitabı okumak çok farklı hissettirdi bana, özellikle mesleğe ilk başladığım haftalarda kaybettiğimiz bir hastanın öyküsünü hatırladım okurken. Kanser hastalarının hemen hemen hepsi gerçekten gözünüzün önünde erir derler ya, o şekilde vefat ediyorlar. Buna biz hemşireler bile dayanamazken hasta yakınlarını siz düşünün… Yine son döneminde olan bir hastamız vardı daha genç yaşlarında bir kadın ve hep eşi kalıyordu yanında: Ahmet abi. Birkaç gündür tansiyonunu ilaçla yükselttiğimiz hastanın son anlarını yaşadığını hepimiz biliyorduk. Ama hala ağrıları devam ediyordu. Bir bant reçete ettirmiştik ağrıları için ve o bizim ilçede olmadığı için Ahmet abi şehir merkezine gidip aldı o bantları, üstelik hiç de makul fiyatları yoktu. Ertesi gün sabah nöbeti teslim almaya geldiğimizde hasta için mavi kod verilmiş müdahaleye rağmen dönmemişti.. Hastanın odasına hepimiz gözleri dolu girdik ağlayarak çıktık. Ahmet abinin haberi aldığında feryadı hala kulaklarımda..
Birkaç hafta sonra bizi ziyarete geldi Ahmet abi ve şu cümleleri duyduk ondan: “Olsun hemşire hanım yaşasa daha çok ağrı çekecekti artık ağrı çekmiyor.” Yani bir insanı sevmek öyle bir şey ki onsuz kalmayı, ağrı çekmediği için böylesine büyük bir olgunlukla kabullenebiliyorsun.
Kitapta eşini kanserden kaybeden bir adamın yazdığı şiirler var. Emin olun her sayfada o acıyı hissederek o sevgiyi görerek okuyorsunuz…
Kimsenin böyle acılar yaşamaması dileğiyle…
