Lahza'ya veda ediyor olmanın buruk hüznü var içimde. Hem mutluyum hem de üzüntülü. Yazıldığı günden bu yana hem wattpad üzerinden hem basılmış olarak okumak harikaydı. Yeri bende çok başka. Aşiyan'dan sonra Hümeyra'nin kalemi çok güçlendi ve Lahza'yi en iyi en güzel şekilde yazdi.Hakkını sonuna kadar verdi. Aşığım onun kalemini. Çok seviyorum seni be Hümeyra'm.
Serinin son kitabı olan Gece ve Şafak ile artık tüm gerçekler kimsenin kacamayagi şekilde ortadaydı. Herkes payına düşen cezaya, sevgiye, üzüntüye ve mutluluğa sahip oldu. Seyhanli ailesi için de mutluluk artık kapidaydi. Çok mücadele verdiler. Kendi hayatlarından çaldılar ama çocukları ile güzel bir aile kurdular. Zaten böylesine büyük aşkın galip gelemeyecegi hiçbir şey yoktur. Mutluluk en çok onların hakkıydı.
Mahru ve Çakır agir yaralı savaşçılardı. Kimse onları birbirleri gibi sevemezdi. Çok savaş verdiler, düştüler, kalktılar ve yoruldular ama yine de aşkları onlari bir araya getirdi, ayakta tuttu. Gözlerimin dolduğu ve yanaklarımın tebessümle agridigi bir kitapti benim icin Lahza. Geçmişin sırları, düşmanlar ve yaşanması gereken ne varsa son buldu. Mücadelenin eksik olmadığını ve aşkın her zaman galip geldiğini gördük. Onlarla birlikte her şeye şahit olduk.
Öyle dolu dolu ve hisliydi ki anlatamam. Okuyun diyorum o yüzden, çok seveceğiniz ve iyi ki diyeceğiniz bu harika kitabı okuyan canlarim.
Hüseyin Nihal Atsız'ı bana açıklayamıyordu. Ben, kendisi hakkında belgeseller
