Yaşanılan anı çikolata parçasına benzetir, insan nasıl onu yediğinde mutlu oluyorsa, işte o anın tadına varmalı diye düşünürdü. Çünkü daha sonra içilen bir bardak su, tüm o güzel hazzı yok edip götürürdü. Sevgi, evlilik onun için böyle bir şeydi. Bir çikolatanın üzerine içilen bir bardak su.
Küsmek mi? Sana olan hislerim bu kadar basit ifade edilebilir mi sanıyorsun?
Vazgeçtiğin an kendi üstüne ilk toprağı attığın andır.
Her an yanındakinin çelme takmasıyla yere düşeceğini bilmek, insanın tüm performansını sergilemesini engelleyebilir.
Bir insanın yaşayabileceği en güzel şeyi yaşadım. Seni yaşadım.
Fakat sanırdım ki sizin gibi zeki insanlar yaptıklarıyla değil, yapacaklarıyla övünürler.
Tavsiyem anı yaşaman. Gerçekten hayatımız boyunca yapamadığımız tek ve önemli şey bu bence. Hep bir sonraki zamanın hayaliyle yaşamaya çalışıyoruz. Ne yapacağız? Nasıl yapacağız? Güzel olacak mı? Mutlu olabilecek miyim? Daha bir sürü soru. Fakat farkına varamadığımız şey, bu soruları sorup cevaplarken, yaşadığımız o anların geleceğimizden gitmesidir. Gelecekle uğraşırken o anı yaşamayı unutuyoruz.
Ben de seni her halinle seviyorum desem yalan olur. En çok gülümsediğinde dudağının ucunda gamzen belirdiğinde seviyorum.
İyi ol, hep iyi ol ki, Tanrı da sana yardım etsin. Küçük bir çocuğa söylenen bu basit kelimeler, tüm yaşamda, insanların yapmaları gerekenlerin bir özeti gibiydi.
Bize sunulan uzun soluklu hayatta, canımızı yakan tek şey, sevdiklerimizi kaybetmekti.