Fakat sanırdım ki sizin gibi zeki insanlar yaptıklarıyla değil, yapacaklarıyla övünürler.
Tavsiyem anı yaşaman. Gerçekten hayatımız boyunca yapamadığımız tek ve önemli şey bu bence. Hep bir sonraki zamanın hayaliyle yaşamaya çalışıyoruz. Ne yapacağız? Nasıl yapacağız? Güzel olacak mı? Mutlu olabilecek miyim? Daha bir sürü soru. Fakat farkına varamadığımız şey, bu soruları sorup cevaplarken, yaşadığımız o anların geleceğimizden gitmesidir. Gelecekle uğraşırken o anı yaşamayı unutuyoruz.
Ben de seni her halinle seviyorum desem yalan olur. En çok gülümsediğinde dudağının ucunda gamzen belirdiğinde seviyorum.
İyi ol, hep iyi ol ki, Tanrı da sana yardım etsin. Küçük bir çocuğa söylenen bu basit kelimeler, tüm yaşamda, insanların yapmaları gerekenlerin bir özeti gibiydi.
Bize sunulan uzun soluklu hayatta, canımızı yakan tek şey, sevdiklerimizi kaybetmekti.
Ölüm kelimesi o kadar da kötü gelmiyor artık. Çünkü yaşarken birçok kez ölmedik mi? Aslında sevdiklerimi her kaybedişimde, onlar yaşlanırken onları terk edişimde, yeni birini sevmeye çalışırken bile her seferinde yeniden, yeniden öldüm.
Fakat yüreğinde bir nebze olsun Tanrı sevgisi olan ve yaptıklarına saygı duyan herkes onun dostuydu.
SAYGI.
Açıkçası davranışlarınızı ve çalışma biçiminizi tasvip etmiyorum fakat dünyanın huzuru için şu ana kadar yaptıklarınızı düşündüğümde size minnet duymamak büyük haksızlık olur .
_Hiç vazgeçmeyeceksin değil mi ?
_Sen Vazgeçer miydin?
_ Sadece alkışlıyorum hem de büyük bir hayranlıkla .Özellikle bu cesur ,inatçı vazgeçmeyen gözler...