Türkiye’nin cumhuriyet dönemi anayasaları
Bu kitapta Türkiye’nin cumhuriyet dönemi anayasaları inceleniyor ve karşılaştırılıyor. Meşrutiyet dönemi Osmanlı anayasalarına hiç değinilmemesinin iki nedeni var: Birincisi yer sınırlaması ve konuyu daraltma gereği. İkincisi ve belki de daha önemlisi, Cumhuriyet anayasalarının kendi içinde bir bütünlük taşıması ve anlaşılmak için meşrutiyet
Sayfa 15 - Metis Yayınları
"Neden Sağ kesim iktidar ve kazanıyor fazla söze gerek yok!
Adnan Menderes'in İcraatları
-Dönemin cumhurbaşkanının resimlerinin paraya basılması maddesi değiştirildi ve bütün paralara Atatürk’ün resimleri basılmaya başlandı.
-Okullarda din dersi zorunlu hale getirildi (21 Ekim 1950)
-Türkçe okunmaya başlanmış ezan, yeniden Arapça
MİMAR SİNAN KİMDİR?
Devrinin tâbiriyle “ser-mîmârân-ı hâssa”, yani pâdişah mîmarlarının başıdır. Bir kısım kaynaklara göre babası Abdülmennân, dedesi de Dülger Yûsuf isimli şahıslardır. Sinan, Sultan Selîm’in tahta çıktığı günlerde Rumeli’ye ilâveten Anadolu’dan da devşirme alınmaya başlanması üzerine Kayseri’nin Ağırnas Köyü’nden
Ermeni prensi Senekerim XI. yüzyılın başlarinda Türklerle ilk defa karşılaşınca korku ile Incile sarılmiş ve kendini teselli edecek cümleler aramıştı. Malazgirt savaşından birkaç yıl önce görülen bir kuyruklu yıldız da Bizans'lar tarafından kötüye yorulmuştu: Türkler geliyorlardi.
Sayfa 273 - Turhan kitabeviKitabı okudu
Osmanlı tarihinde <batılılaşma> adı altında başlayan, Tanzimat ve Islahat fermanlarıyla süren, Birince ve İkinci Meşrutiyet eylemleriyle doruk noktalarına ulaşan ve sonunda Bağımsızlık Savaşı ile noktalanan eylem, bugünkü kültür mirasımızın üzerindeki bilinçli güdümleri belirler. Bu bilinçli güdümlemeler zaman zaman <Yeni Osmanlılar> eyleminde olduğu gibi Namık Kemal'in şiirlerine, zaman zaman da <Genç Türkler> akımında görüldüğü gibi Ziya Gökalp'in düşüncelerinde billurlaşır. Aslında kavga kültür kavgası değil, devleti ele geçirme ve imparatorluğu batmaktan kurtarma kavgasıdır: devleti ele geçirmeye çalışan Yeni Osmanlılar ve İthalatçılar, Batıdan ithal ettikleri düşünceleri kendilerine kalkan yaparken, mevcut düzeni savunanlar, yani padişah ve çevresi de eski geleneklere, bu arada İslama sarılıyorlardı. Böylece, kavga yanlış olarak batıcılarla, İslamcıların kavgası gibi algılandı. Ne yazık ki bu yanlış bugün de sürmektedir. Oysa kavga iktidar kavgasıydı. Üstelikte halkın geniş kesimleri, bu kavganın dışındaydılar. Osmanlı, kendine özgü yapısından dolayı, iktidar savaşını da, yirminci yüzyılın başında bile, egemen grupların kendi içine hapsetmişti. Çünkü sınıfsal bir kavgaya yol açacak toplumsal ekonomik gelişme o dönemde emekleme aşamasındaydı.
