"Buraya bir ev yaktım. Dünden ve yarından daha büyük bir şeye, şimdiye. İstersen yorulduğunda içine saklanırsın. İstersen sana başka küçük evlerde yaparım. Küçük oyun odaları, küçük kavga odaları, küçük gülme, ağlama, sevinme, sevme odaları. Göğsümdeki kafese kurarım hepsini, orası güvenli. Bir daha çatısız kalmazsın. Bir daha hiç evsiz kalmazsın." (Sayfa:440)
Bu kitap benim okuduğum ikinci Nermin Yıldırım kitabı. Diğer kitapta olduğu gibi bu kitabı da çok beğendim. Kitabın konusu kısaca Seher ve arkadaşı Ogo'nun Porto'dan Santiago'ya yapmış olduğu yürüyüşü ve bu yürüyüş sırasında yaşadıkları, düşündükleri olayları konu alıyor. Geçmişte yaşanan olayların günümüze yansıması, bellekteki kalıntıları, oluşan hasarlar ve bunlarla mücadele etmeye çalışma...
Seher adlı ana karakter ise kendine karşı çok acımasız, sevgisiz ve yarım. Bunun yanında Seher'in kendiyle olan kavgaları, iç muhasebesi, geçmişe yapılan vurgular kitabın tamamında önemli bir faktör teşkil ediyor. Böyle bir kadının dönüşümü ve kendiyle yüzleşmesini okuyacağız.
Kitap zamanla sizlere Seher'in bu yürüyüşe çıkış amacını ve insanın gerçekten ev dediği şey ya da ihtiyacını duyduğu ev kavramının ne olduğu cevabını veriyor.
Kitap okumamdaki en büyük sebeplerden biri de kendimden parçalar bulmam. Bu kitapta da bunu yaşadım. Bazı cümleleri ve diyalogları öyle basit ama öyle dokunuyor ki insanın yüzünde sadece buruk bir gülümseme kalıyor.
Kitap Dünyam ekibinden bir grup arkadaşla beraber okuduk. Kendi adıma mest oldum. Bugüne kadar 108 baskı yapmış böylesine kıymetli bir eseri, sınırlandırılmış karakter sayısı ile ne derece anlatabilirim bilemiyorum ama en azından kısa kısa eserin bendeki izdüşümlerini aktarmış olayım.
Oğuz Atay ' a pek çok noktada
