Günaydın. Geride bırakmak ne zor. Bir yeri terk etmek ya da birini, küsmek, görüşmemeye çabalamak değil; geride bırakmak. Varlığını hiç olmamışçasına yok etmek. Ne zor. Calligarich, "Ama hep böyledir işte, yaşam boyu tanıştığımız değil, geride bıraktığımız insanlardır bizi biz yapan," der. Geride bıraktıklarımıza da şükür sevgili okur.
SON DURAK İNMELİ
Zaten yine bilmeden gece olacak,
Sadece döndüğümü hatırlayarak bu yollardan.
Sabah silinecek hafızamdan,
Her gördüğüm insan,
Elbet anı bile olmayacak.
İşte şimdi unuttum,
Durduğum yerde zamanı.
288 syf.
10/10 puan verdi
Esselâmu aleyküm ve rahmetu’llâhi ve berekâtûhû..
بِسْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِارَّحْمَنِ ارَّحِيم
Öncelikle iyi ki okudum demek istiyorum, iyi ki nasip oldu da okudum Bu güzel esere benden önce kıymetli ablam 
ℳüTℰᏉᎯℤıᎾᏦUℛℋᎯℕıℳ 'cığımın gözleri, elleri, hisleri değdi. Ondan da bana nasip oldu elhamdülillah. Yaşanmışlık var idi (çizili
-Bir düşün: İnsana onlarca, yüzlerce yıl merhamet, sağduyu ve mantık öğretip, onu bilinçlendirdim diyemezsin, her şeyin bir bedeli var. En önemlisi de bilinç. İnsanlar acımasızlaşabilir, hassasiyetlerini yitirebilir, kan, gözyaşı ve acı görmeye alışabilirler, tıpkı kasaplar ya da, bazı doktorlar ya da askerler gibi; ama hakikati bir kere öğrendikten sonra ondan vazgeçmek nasıl mümkün olabilir? Benim fikrime göre bu imkânsız çocukluktan beri bana hayvanlara eziyet etmememi, merhametli olmamı öğrettiler; okuduğum bütün kitaplar da bunu öğretti ve sizin kahrolası savaşınızdan zarar görenlere öyle acıyorum ki canım yanıyor. Ama işte zaman geçiyor ve bütün bu ölümlere, acılara ve kana alışmaya başlıyorum. Gündelik hayatta da daha duyarsız, daha tepkisiz olduğumu ve yalnızca en kuvvetli ıtkilere cevap verebildiğimi hissediyorum, ama Savaş gerçeğinin kendisine alışamıyorum, esasen akılsızca olan bu şeyi anlamayı ve açıklamaya aklım reddediyor. Bir milyon insan bir yerde toplanıp edimlerine haklılık kazandırmaya çalışarak birbirini öldürüyor ve hepsi eşit derecede hasta ve hepsi eşit derecede mutsuz. Delilik değil de nedir bu?
Sayfa 38 - İş bankasıKitabı okuyor
''Çocukluktan beri bana hayvanlara eziyet etmememi, merhametli olmayı başarabilirler; Bütün kitaplarda bunu başarmak ve sizin kahrolası savaşından zarar görenlere öyle acıyorum ki canım yanıyor. Ama işte zaman geçiyor ve tüm bu ölümlere, acılara ve kana alışmaya başlıyorum; Hayatta hayatta da daha duyarlı, daha tepkisiz ayrılık ve yalnızca en güçlü itkilere cevap verebildiğimi kaybettiğim, ama savaş gerçeğinin kendisine alışamadığı, esasen akılsızca olan bu her şeyi anlamayı ve açıklamayı aklım reddediyor. Bir milyon insan bir yerde toplanıp edimlerine doğru bir şekilde kazanılmaya çalışarak dünyayı öldürüyor ve hepsi eşit düzeyde hasta ve hepsi eşit düzeyde tükeniyor. Delilik değil de nedir bu?''
Sayfa 38Kitabı okuyor
Bugün otogara yolum düştü herkeste ayrı bir heyecan.
Aynı zamanda saklanan da bir hüzün vardı gözlerde...
Düşünmek için biraz vaktim oldu. Daldım gittim yüreğimi üşüten yerlere.
Sonra yağmur yağmaya başladı. Islanmış bir banka oturdum ve içimden boğazıma düğümlenen suskunluklar geçti...
"Allah'ım hayatıma eşlik edemeyen, bana baharı gösterip üşüten insanlardan uzak tut." diye bir duaya sarıldım yorulmuş kalbimle. Uzak olsun istiyorum Allah'ım kalbime denk olmayanlar uzak olsun kalbimden.
Kırgınlığım uzun sürmüyor aslında
Hemen geçiyor, unutuyorum ya da ben öyle zannediyorum...
Öyle olmasını istediğim için.
Bir yandan da kendime kızıyorum. Kırgınlıklarımı, öfkemi,sinirimi hemen unutuyorum diye.
Unutmak istemiyorum biraz öfkeleneyim, kızıyım, bağırıyım istiyorum ama olmuyor. Her şey anlık gelip geçiyor zihnimde.
Ben de içimdekilerle gizleniyorum işte.
Zaman kıymetli . Vaktini değerlendir diyorum. Azıcık yaşamda zamanı nelere harcıyorum diye üzülüyorum...
Bir yandan da mutlu oluyorum bu unutkan halime
Kalbim kendine yük etmiyor diye.
Aman diyorum herkes varsın gitsin yoluna. İnsan alışır zamanla
Zamanın getirdiğine de götürdüğünede...
Çok da takılmamak lazım~ayz
Hacer AYAZ
Çocukluktan beri bana hayvanlara eziyet
etmememi, merhametli olmamı öğrettiler; okuduğum bütün kitaplar da bunu öğretti ve sizin kahrolası savaşınızdan zarar görenlere öyle acıyorum ki canım yanıyor. Ama işte zaman geçiyor ve tüm bu ölümlere, acılara ve kana alışmaya başlıyorum; gündelik hayatta da daha duyarsız, daha tepkisiz olduğumu ve yalnızca en kuvvetli itkilere cevap verebildiğimi hissediyorum, ama savaş gerçeğinin kendisine alışamıyorum, esasen akılsızca olan bu şeyi anlamayı ve açıklamayı aklım reddediyor. Bir milyon insan bir yerde toplanıp edimlerine haklılık kazandırmaya çalışarak birbirini öldürüyor ve hepsi eşit derecede hasta ve hepsi eşit derecede mutsuz. Delilik değil de nedir bu?
Sayfa 38Kitabı okudu
