sonbaharda her şey yorgundur ve ölmeye hazırdır.
Ateş ışığına sırtını dönüp yatarken önünde uzayıp giden koskoca bir gölge vardı. Gözleri açıktı; o kadarı belliydi. Ama içimizden kim onun nereye baktığını bilebilir ki?
Benden korkman gerektiği kadar korkmuyorsun. Aklın o kadarına yetmiyor. Beni yaşatan müziğin daha ilk notasını bile bilmiyorsun.
Hani herkes kendi kafasının içinde kendisi hakkında bir öykü anlatır. Daima. Sürekli. Bu öykü seni olduğun kişi yapar. Kendimizi o öyküye dayanarak şekillendiririz.
Sonunda kitabı bitiriyorum; ahh ne çektin benden
Bir dilenciye güzel bir kıyafet giydirirsen insanlar ona bir soyluymuş gibi muamele ederler ve o da zamanla beklentileri karşılamaya başlar.
Bizler bir maskenin ne kadar tehlikeli olduğunu biliriz. Çünkü zaman içinde göründüğümüz kişiye dönüşürüz.