"...Van Gogh'un en yakın arkadaşı Paul Gauguin de hiç farklı düşünmez: "Ben resme değil,insana hayranım."
İnsana, hem resimdeki insana, hem resmin önündeki insana, temsiline değil, gerçeğine, gerçeğe, gerçeğin kendisine..."
Sayfa 103 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
Bir kitabı yarım yamalak bitirmiş olmanın ezikliğini yaşıyorum. Kitapla tanışma hikayemiz yine çok değişik. Kitabın ismine aşık olmuştum. Özellikle tanıtımdaki bay Antuan'a. Sonra kitapyurdunda biriken puanlar gözüme çarptı. Puanları 
Merve için kullanayım dedim. Ne zamandır aynı kitabı okuyalım diyordu. Tamamen
Yerleşmiş estetik ilkelerimize göre pek güzel sayılmazdı.
Ama, benim ölçülerime göre güzeldi. Bütün sevinç ve üzüntüsü, bir Rafael uyumu içinde, bir heykelci elinden çıkmışa benzeyen ağzını belirleyen dalgalı çizgide toplanmıştı.
Toplumsal sorumluluk duygusunun oluşturduğu, kadınca istekleri gemleme zorunluluğu, doğrudan doğruya eyleme geçmelerini engelliyor, erkekçe bir otoritenin kendilerini zorla elde etmesini, gizli isteklerini gıcıklıyarak ayartmak yerine, zorla ırzlarına geçmesini beklemeye iteliyordu, ilk bakışta, gurur kırıcı, alçaltıcı gibi görünen bu olgu, belki içgüdüsel bir temel itide oluşuyor, belki de, onların dayanılmaz vahşi çekicilik ve alımlılıklarından geliyordu.