Kitabın ilk cümlesi suratınıza tokat gibi çarpıyor, o andan itibaren siz de göz göre göre işlenecek cinayetin tanığı olmaya başlıyorsunuz. Onun dışında, yaşanmış bir olayın anlatılıyor olması sizi ikinci kez sarsıyor. Evet yaşanmış ama ilk defa yaşanmıyor, maalesef son defa da yaşanmayacak; bunu bilmek ve bile bile okumak insana pek çok şeyi sorgulatıyor. Ne yazık ki yeryüzünde ne çok sessiz izleyici var; müdahele edebilecek imkanı varken susan, konuşsa bir şeyleri değiştirebilecekken konuşamayan… İnsan yapmadıklarından da sorumlu. Göz göre göre işlenecek cinayette aslında susan da katil kadar suçlu.
Bu kitapta yer alan şahıs ve mekânların gerçekle alâkaları tamdır. kahramanları hep yanlış ata oynayanlardır. kediler, kadınlar, muhabbet kuşları, gözyaşları... hepsi sahiden vardır ve bir dönem yaşamışlardır. şiirden hazzetmeyenler, grapon kağıtları'nı yılbaşı ve diğer ehemmiyetli günlerde evi süslemek için kullanabilirler ya da bir ruh çağırma seansında, inatçı ruhlara seslenen uyduruk şarkılar olarak mırıldanabilirler.
defolu bir kelebek, simli bir kadın ,basma perdedeki çiçekler , pazartesi kadar kızaran patates ve süper enginarlar …
Canımın acısı canım kadın Didem madak
Kitabın adından belli İvan İlyiç ölecek. Kırmızı Pazartesi romanında olduğu gibi sonu baştan belli bir roman. Buna rağmen sürükleyici, sorgulatıcı, çok kısa, hüzün yüklü, hoş bir kitap. Her okura hitap ediyor çünkü ölüm herkese aynı uzaklıkta. Bundan sebep romanın baş kahramanı ile empati kurmak oldukça kolay. İ. İlyiç, hayatı biraz da bizim için sorguluyor: "Yaşadığımız hayat -gerçekten- yaşamamız gereken hayat mı?" Ölümü bilerek yaşamak gerçekten daha anlamlı yaşamayı sağlar mı? Bu gerçek insanı daha vicdanlı, anlayışlı, sevgi dolu, fedakâr, yardımsever... yani daha insan yapacağından evet anlamlı yaşamayı sağlar.
Her ne kadar işleneceğini bildiğiniz bir cinayet kitabı da olsa sürdürülebilirliği bir yerden sonra gidiyor.Tasvirleriyle,yabancı isimlerin çokluğuyla kafa karışıklığı yaratan bir kitap.İlk yarısıyla kafayı karıştırıp,ikinci yarısıyla biraz daha içine alan bir kitap.Okunabilir ama tek çırpıda
okunmasını tavsiye ederim.
İçinde toplumsal ruh çözümlemeleri barından ,sonunu başında öğrendiğiniz ama bu bilgiyle okuyucuya verdiği tesirde tek bir azalma olmayan Marqouez romanı. Bu cinayet işlenmek zorundadır çünkü yazarın sunduğu toplumun özellikleri insanların üzerindeki çevre baskısını ortaya koyma amacı taşımaktadır. Üstelik bu cinayetin işlenmesi toplum tarafından kabul görmüş, adeta desteklenmiştir. Eserin akışına bakıldığında da da Angela’nın ağabeyleri bu cinayetten daha doğrusu toplum baskısından kurtulmak istemişlerdir. Herkese açıkça Santiago’yu öldüreceklerini söyleyerek birinin onları durdurmasını istemişlerdir.Fakat aksine kimse engel olmamış.Üzerine çok fazla konuşulacak bir roman.Keyifli okumalar dilerim.
Yüzyıllık Yalnızlık
Gabriel Garcia Marquez'in Kırmızı Pazartesi kitabından sonra okuduğum ikinci kitabı oldu "Yüzyıllık Yalnızlık".
Kitabı sıcağı sıcağına okumuş bir halde bu satırları yazıyorum.
Kesinlikle defalarca okunacak bir kitap.
Yüzyıllık yalnızlığa muhkum edilmiş Buendia Ailesinin yüzyıllık, kuşaklar boyu devam eden yaşamı ve Maconda'da kurdukları düzen anlatılıyor kitapta. Ayrıca Simyacı Melquidas'ın soyun atası Jose Arcadio Buendia'ya soyu ile ilgili kehaneti ve Jose Arcadio'nun herşeye, yasaklara, kehanete rağmen Ursula ile ilişkisi konu ediliyor ve bu kehanet ve atalarının tercihleri bu ailenin yaşamını şekillendiriyor.
Marquez bu aile üzerinden iç savaşları, yaşanan devrimleri, değişen sosyal yapıyı da gözler önüne seriyor.
Kitaptaki olayların alışılmış zaman düzeninde sıralanmamış olması kitabın büyüsü bence.
Büyülü gerçeklik...
